Książka: Merde! Rok w Paryżu

Nie ocenia się książki po okładce? Szkoda, bo może czasami warto odstąpić od podobnych zasad. Świeżo po lekturze doskonałej powieści (doskonałej w swoim gatunku, gatunku lektur lekkich i zabawnych), nie mogę się nadziwić większości m.in. biblionetkowych recenzji. Niepochlebnych recenzji, gorzkich recenzji, recenzji złorzeczących. Matko! Ich Autorzy, jak sami przyznają, oczekiwali nietuzinkowego, a przy tym najlepiej w pełni wiarygodnego przewodnika po Paryżu i jakiejś ukrytej w nim głębszej m...

Zdarza się, że poznając kogoś, zachwycamy się jego poczuciem humoru. Z biegiem czasu jednak to, co uznawaliśmy za błyskotliwą ironię, okazuje się złośliwością, a dowcipy tej osoby zupełnie przestają nas śmieszyć. Niestety, tak właśnie wyglądało moje spotkanie z powieścią Stephena Clarke'a „Merde! Rok w Paryżu”. Początki były sympatyczne. Pierwsze rozdziały czytałam z przyjemnością. Kilka razy nawet głośno zaśmiałam się podczas lektury, co nie zdarzało mi się już od dawna. Radość nie trwała j...

Od czasu ukazania się książki Clarke’a natrafiłam na tyleż o niej opinii pochlebnych czy zgoła entuzjastycznych, co mało zachęcających; rozbieżność nie była wprawdzie aż tak ogromna, jak w przypadku światowych hitów w rodzaju „Kodu Leonarda da Vinci” czy „Alchemika”, niemniej jednak intrygująca. Postanowiłam na własne oczy sprawdzić, co to takiego. Posiadanie umownego „przyrządu pomiarowego” w postaci zachowanych w pamięci wrażeń z lektury prowansalskiej epopei Mayle’a nieco wyostrzyło moje ...

W potocznym języku słowa "merde" nadużywać nie należy, tym bardziej w Biblionetce! A tu proszę, będę mógł sobie poużywać. Po "Merde!..." sięgnąłem dlatego, że niedługo wyjeżdżam do Paryża, na tydzień i w celach poznawczych. Z własnej woli. Jadę tam, żeby stracić trochę pieniędzy. Bohater jedzie do Paryża na rok, pracować i zarabiać. I żeby przelecieć kilka panienek (bo jego angielska dziewczyna, którą zresztą rzucił, miała zbyt trudną osobowość ). Paul West jest brytyjskim biznesmenem; jedz...

Zniechęcająco zabrzmiała jedna z recenzji, które czytałam, zanim sięgnęłam po „Merde!”. Zniechęcająco zabrzmiało też motto książki pochodzące z „Trzech panów w łódce” Jerome’a – to jedna z nudniejszych książek, jakie czytałam, więc zastanawiałam się, czy „Merde!” nie będzie przypadkiem równie nudne. Na szczęście i recenzja, i motto, jak to zwykle bywa, okazały się mylące, a książka – znakomita! Przez kilkadziesiąt stron miałam wrażenie, że czytam nie powieść, a autentyczne wspomnienia Angli...

Paul West, typowy Brytyjczyk – Hugh Grant połączony z Davidem Beckhamem – przyjeżdża do Paryża, by pomóc w otwarciu sieci angielskich herbaciarni. Spędza tam dziewięć miesięcy, podczas których na własnej skórze odczuwa wady i zalety bycia cudzoziemcem we Francji – kraju, gdzie rok zaczyna się we wrześniu, najczęściej uprawianą dziedziną sportu są strajki, a z powodu psich odchodów zostawianych na ulicach do szpitala trafia ponad sześciuset paryżan rocznie. Współpracownicy usiłują oczernić go w oczach szefa. Sam szef, początkowo sprawiający sympatyczne wrażenie, również ma na sumieniu kilka niecnych postępków. Bohaterami pozytywnymi są w zasadzie tylko kobiety...

To nie tylko wciągająca i niezwykle zabawna powieść przygodowa. Książka jest również doskonałym przewodnikiem, radzącym, jak skutecznie składać zamówienia w kawiarni, jak przyrządzić sos vinaigrette, żeby się nie zwarzył, jak kochać francuskie kobiety i wreszcie dlaczego na pewno nie należy kupować domku na wsi.

Pierwsze wydanie książki autor opublikował własnym sumptem w liczbie zaledwie 200 egzemplarzy. Powieść stała się jednak szybko bestsellerem. Prawa do jej przekładu kupiły wydawnictwa z kilkunastu krajów, w przygotowaniu jest również adaptacja filmowa.

[W.A.B., 2006]

Czasami nie da się nie ocenić książki po okładce. Niektórych czytelników odstraszają smoki, innych zamyślone kobiety w towarzystwie różowego tytułu zapisanego kursywą, a jeszcze innych to, że okładka pozbawiona jest obrazków, więc nie można przewidzieć treści książki. Może trochę przesadzam, ale przyznaję, że jako wzrokowiec sama czasem w ten sposób reaguję i tak też było w przypadku "Merde! Roku w Paryżu" (W.A.B., 2006). Nudnobiała okładka ozdobiona koszmarną grafiką przedstawiającą ślimaka w b...