Dodany: 07.11.2015
|
Autor: Avael
Albert Camus (1913-1960), pisarz, eseista i publicysta francuski, urodzony w Algierze. Od 1942 r. mieszkał we Francji, gdzie był związany z ruchem oporu. Jego wczesne utwory, stanowiące odbicie filozofii egzystencjalizmu: szkice filozoficzne, m.in."Mit Syzyfa" (1942), powieść "Obcy" (1942), dramaty, np. "Kaligula" (1944), ukazują człowieka wrzuconego w nonsensowną i absurdalną rzeczywistość. W drugim, przepojonym głębokim humanizmem okresie twórczości powstały powieści, m.in. "Dżuma" (1947) i "Upadek" (1956), dramaty, np. "Stan oblężenia" (1951), a pośmiertnie wydane zostały m.in. "Eseje" (1971) i powieść "Pierwszy człowiek" (1994). W 1957 r. pisarz otrzymał literacką Nagrodę Nobla.
Albert Camus w "Wygnaniu i królestwie" – zbiorze sześciu opowiadań powstałych w 1957 roku – dotyka problemu kondycji ludzkiej widzianej z perspektywy samotności psychicznej, społecznej i egzystencjalnej. W kilku spośród nich autor wyrusza w podróż wiążącą się z odkrywaniem egzotycznych miejsc, jak i niezwykłych krain ludzkich myśli i wierzeń. Bohaterowie opowiadań obdarzeni są szczególnym darem budzenia się i klarowania samoświadomości. Jak pisze w swoich esejach Thomas Merton – żarliwy interpretator i admirator twórczości Camusa – "Człowiek sam, jak Syzyf, musi podjąć swoje absurdalne zadanie – swój głaz, lub jeśli ktoś woli, swój Krzyż. W kontekście współczesności biały Europejczyk, Mulat z Południowej Afryki i czarny Afrykanin muszą razem toczyć kamień Syzyfa, mimo iż ich trud wydaje się daremny".
[Zielona Sowa, 2004]