Dodany: 13.08.2009
|
Autor: basiaa5
Tadeusz Łopalewski (ur. 1900 roku) posiada w swym dorobku literackim liczne utwory prozą, wiersze, sztuki teatralne, słuchowiska radiowe i przekłady. W okresie międzywojennym dużą poczytność zdobyła jego powieść „Prowincjusze” (wznowiona w 1957 r.). Po wojnie Łopalewski ogłosił kilkanaście tomów prozy, m.in. tetralogię „Kroniki polskie”, osnutą na tle wydarzeń z lat 1863-1871, dwa tomy opowiadań współczesnych „Historie potępionych” (1957) oraz „Mój iluzjon” (1960), powieść o powstaniu warszawskim „Obok zagłady” (I wyd. 1948, II wyd. 1957), powieści dla młodzieży: „Serca i broń” (1955), „Niebezpieczne igrzyska” (1956), „Strachy na Lachy” (1957), „Przedziwna peregrynacja Tomasza Wolskiego” (1959), „Fryderyk” – opowieść o Chopinie (1962), „Namiestnik narodu” – opowieść o Mickiewiczu (1955). Łopalewski jest również tłumaczem poezji i prozy rosyjskiej („Byliny”, bajki Kryłowa, liryki Lermontowa i Niekrasowa, utwory Czechowa, Sałtykowa-Szczedrina i Lwa Tołstoja).
„Kaduk” – to powieść o ludziach, którzy posiadając wszystko, o czym człowiek może zamarzyć, zgubili swą ojczyznę, Rzeczpospolitą Polską, jedno z największych państw w Europie. Występujące na tych kartkach osobistości noszą nazwiska autentyczne, czyny ich są prawdziwe, a wypowiedzi nieraz dosłownie wzięte z dokumentów. Autor skrupulatnie wyzyskał świadectwa pamiętnikarzy XVIII wieku, głównie Matuszewicza, Kitowicza i Poniatowskiego, korespondencję Radziwiłła „Panie Kochanku” oraz Krasickiego, diariusze sejmowe i inne źródła, odtwarzając z wielką plastyką obrazy z życia ówczesnej magnaterii polskiej, jej intrygi polityczne i miłosne, awantury domowe i publiczne. W ten sposób powstał nasycony żywą akcją romans dziejowy z czasów ostatniego króla Sasa i początków panowania Stanisława Augusta, będący jednocześnie w swej wielowątkowej kompozycji próbą unowocześnienia tradycyjnych form beletrystyki historycznej.
[Czytelnik, 1962]