Książka: Wiosna Helikonii

Książka po prostu fantastyczna. Środowisko bezpośrednio warunkujące kulturę, religię... Dwie zupełnie sobie obce, a przecież od milionów lat wzajemnie powiązane rasy rozumne toczące bezsensowną wojnę bez zwycięzców. Perspektywa historyczna trylogii o Helikonii poraża ogromem. Autor snuje opowieść opartą o pokolenia bohaterów, przyłącza się do dyskusji o pochodzeniu legend i podań. A nad tym wszystkim unosi się ziemskie obserwatorium orbitalne, którego podstawowym celem okazuje się kręcenie filmó...

Książka składa się z prologu i właściwej powieści, której akcja toczy się długo po wydarzeniach z prologu i jest dosyć luźno powiązana. Tym bardziej mam wrażenie, że początkowy fragment gdzieś czytałem jako osobną całość... Powieść mi się podobała i zaraz będę się zabierał za następne części, które pewnie wreszcie uzasadnią zaliczenie cyklu do sf, bo na razie, oprócz nielicznych wtrąceń, jest to typowa opowieść o upadłej cywilizacji, która powoli się odbudowuje. Z drugiej strony nie wydaje m...

Helikonia to planeta należąca do układu z dwoma gwiazdami, które obiega po długiej, karkołomnej orbicie. Planetą raz rządzi sroga zima, innym razem upalne lato. Niby nic nadzwyczajnego, tylko że te pory roku trwają setki lat, przez wiele pokoleń. Pory roku determinują też życie na Helikonii. Zimą włada nią cywilizacja ancipitów, a latem humanoidów. Obie rasy są do siebie nastawione wrogo i dążą do wyniszczenia przeciwników.

Budowanie i upadek cywilizacji śledzą zaś ze stacji Avernus, umieszczonej na orbicie Helikonii, wysłannicy Ziemi.

[Solaris, 2008]