Książka: Dzieci wszechświata

Po "Dzieci wszechświata" sięgnąłem mając w pamięci uwagę mojego brata, że w jego przypadku spełniła ona funkcję porządkującą wiedzę z zakresu astronomii i nauk o Ziemi. Takiej publikacji niedawno potrzebowałem i muszę powiedzieć, że doskonale spełniła swoje zadanie. Bo niby wszystko o czym czytamy u Ditfurtha już kiedyś słyszeliśmy. Nie zaszkodzi jednak gdy ktoś skondensuje tę wiedzę i przejrzyście wyłoży przed nami raz jeszcze. Ditfurth prowadzi nas niemal za rękę. Wszystko jest wytłumaczon...

Książkę tę polecił mi kolega, jemu zaś polecił ją nauczyciel fizyki, a skoro książkę się poleca wielu osobom, to musi ona w sobie COŚ mieć. Gdy kolega pokrótce streścił mi, o czym ona, jest byłem zachwycony. Zasiadłem do niej z wielkim entuzjazmem. Nadmienić muszę, że fizyki nigdy nie lubiłem i jakież było moje zaskoczenie, że Autor pisze iście ludzkim językiem, co sprawia, że nawet laik wie, o co w książce chodzi, a przecież opisane w niej rzeczy są niezmiernie skomplikowane (przynajmniej ta...

Dziś doszlismy do przekonania, że Ziemia bez Księżyca nie nadawałaby się dla nas do zamieszkania. Nawet spiralnie ukształtowana postać naszego Układu Drogi Mlecznej objawia nam się nagle jako jeden z podstawowych warunków wyjściowych do tego, abyśmy w ogóle mogli powstać. W ten sposób zarysowuje się obraz różniący się radykalnie od wizji Ziemi nieczułej, płynącej przed siebie przez puste obszary przestrzeni w koszmarnym zagubieniu. Podksiężycowy świat rzeczy przemijających i istot śmiertelnych jest w rzeczywistości tysiąckrotnie skrzyżowany ze sferą gwiazd i całą głębią Wszechświata, w którym panują prawidła i siły rządzące także nami i naszym życiem na Ziemi, i to w takim stopniu, że nie moglibyśmy tutaj żyć, gdyby Ziemia nasza była od nich wyizolowana.

[Państwowy Instytut Wydawniczy, 1990]