Książka: Ślady

„Ślady” Jakuba Małeckiego stanowią zbiór kilkunastu odrębnych opowiadań, które komponują się zgrabnie w jedną całość. Do każdego opowiadania przypisana została mapka, która pokazuje, w jakiej miejscowości wydarzenia mają miejsce. Temat przewodni każdej opowieści to śmierć, w różnych jej odsłonach. Śmierć na wojnie, samobójstwo, śmierć naturalna, śmierć w wyniku nieszczęśliwego wypadku. Opisywane historie są bardzo realne, rzeczywiste, często podobne dzieją się obok nas lub z naszym udziałem. Nie...

Czytanie kolejnej książki Małeckiego jest jak spacer po okolicy, którą dobrze znamy. Może nie do końca pamiętamy, w którą dróżkę skręcić, ale mamy pewność, że ten lasek jest niewielki, więc gdziekolwiek byśmy poszli, wyjdziemy do ludzi. A i okolica jakaś taka znajoma – tutaj płotek, tam ścieżka, nad nią poziomki, dalej kapliczka i bajorko… To wszystko już kiedyś było, ale za każdym razem cieszy. I my przecież za każdym razem inni, więc niby tak samo, ale jednak inaczej… Czytając „Ślady” ma si...

„Ślady” to druga powieść Jakuba Małeckiego, po jaką sięgnęłam. Pierwszą był „Odwrotniak”, przeczytany niejako z obowiązku (żeby móc o nim porozmawiać na spotkaniu Klubu z Kawą nad Książką). Wtedy jeszcze nazwisko autora nic mi nie mówiło, nie czułam się więc w żaden sposób zachęcona do zanurkowania w jego świat – ani wspomnianym już nazwiskiem, ani okładką, ani nic niemówiącym tytułem. „Odwrotniak” jednak niezwykle pozytywnie mnie zaskoczył, a „Ślady” umocniły tylko w przekonaniu, że mam do czyn...

„Po pewnym czasie nie dało mu się już opowiedzieć historii, której bohater na końcu by nie umarł”[1]. Ależ osobliwe bywają ścieżki czytelnicze! Człowiek myśli, że sięga po jedną z wielu powieści. Żeby spędzić z nią czas, przeczytać, porównać z innymi, poukładać wątki (ileż to razy zaczynamy książkę i niemal od razu możemy przewidzieć, jak się skończy!), przeżyć, zapomnieć, zapamiętać zdania, bohaterów, urywki, emocje. Zwykle tak to wygląda. Ale czasem pierwsze strony zaskakują – zaskakują t...

"Ślady" są jedną z najdziwniejszych książek, jakie przeczytałam w życiu (a trochę ich było). Po skończeniu pierwszego rozdziału nie wiedziałam i nie rozumiałam nic. Po skończeniu ostatniego… to się jeszcze okaże. Powieść Jakuba Małeckiego składa się z pozornie niepowiązanych ze sobą opowiadań, historii ludzi, którzy żyli w różnym czasie i w różnych miejscach. Co ich łączy? Właśnie tytułowe ślady, prawie niewidoczne, subtelne, które autor zostawia dla czytelnika w każdym rozdziale. Choć na pie...

Wielobarwny i zaskakujący kalejdoskop ludzkich życiorysów.


Koniec świata za każdym razem wygląda inaczej. Jest pędzącą kulą, błyskiem szkła, odgłosem pukania do drzwi. Czasami nadchodzi w huku. Czasami cicho krąży wokół stołu.

Tadeusz ginie na wojnie, ale nie umiera cały. Pada na ziemię z rozerwaną głową, aby od tej pory trwać w życiach innych. Bożena, jego daleka krewna, zostaje światowej sławy modelką, nigdy jednak nie przestaje uciekać przed samą sobą. Ludwik, jej ojciec, co rano budzi się, nie wiedząc, kim jest, a jednak próbuje być kimś. Kolejne życiorysy przeplatają się coraz gęściej, tworząc niepokojącą mozaikę radości, tęsknot i lęków.

Wojna, miłość, szaleństwo i wspomnienia. Samotnicy, kochankowie i ofiary. Ludzie z wielkimi marzeniami i przeszłością, o której nieraz chcieliby zapomnieć. Ci, którzy żyją tylko w połowie, i ci, którzy chcą żyć wiele razy.

A pośród nich coś, o czym żaden z nich nie ma pojęcia. Choć niektórzy przeczuwają.


„Jakub Małecki zostawia w swoich tekstach tytułowe ślady i tylko od nas zależy, czy je wyłapiemy i zinterpretujemy. Poszczególne opowiadania zazębiają się ze sobą, tworzą jedną fabułę o uniwersalnym charakterze: rodzenie się, życie możliwie proste, wreszcie odchodzenie. Tylko że nie jest to sielankowy portret wsi – w każdej historii jest bowiem jakiś zadzior, strach. Nad drewnianą chatą zawsze fruwa czarne ptaszysko i zagarnia spokój czytelnika”.

Sylwia Chutnik


„Mapy i słowa. Niby osobne historie, a jednak wiele punktów wspólnych. Jakub Małecki nie zawodzi, »Ślady« to dowód na to, że »Dygot« nie był przypadkiem…”

Michał Nogaś, Program III Polskiego Radia


„»Ślady« to kolejny wyśmienity dowód, że Małecki jest rzadkim w polskiej literaturze mistrzem zarówno formy, jak i treści. I że nie da się go łatwo nigdzie zaszufladkować”.

Kamil Śmiałkowski, naEKRANIE.pl


Jakub Małecki (ur. 1982). Pisarz i tłumacz, autor ośmiu książek, w tym głośnego „Dygotu”. Publikował w „News­weeku”, „Polityce”, „Angorze”, „Miesięczniku ZNAK”, „Nowej Fantastyce” i „Tygodniku Powszechnym”. Przełożył z języka angielskiego między innymi „Brudne wojny” Jeremy’ego Scahilla, „Moją prawdę” Mike’a Tysona, „Paryż wyzwolony” Antony’ego Beevora i dwa tomy „Listów niezapomnianych”. Laureat nagrody Książka Miesiąca „Magazynu Literackiego KSIĄŻKI” i nagrody Śląkfa, nominowany również do Nagrody Literackiej Europy Środkowej „Angelus”, Poznańskiej Nagrody Literackiej, Nagrody im. Janusza A. Zajdla i Nagrody Literackiej im. Jerzego Żuławskiego. Mieszka tu i ówdzie.

www.jakubmalecki.pl

[Wydawnictwo Sine Qua Non, 2016]

Talent. To wiedziałam już, gdy przeczytałam „Rdzę”. Po „Ślady” sięgnęłam z ciekawości, choć znałam recenzje, bardzo dobre recenzje. Szukałam potwierdzenia, że na polskim rynku jest ktoś młody wart uwagi. Nie ma co ukrywać, nie zawiodłam się. Jakub Małecki zabiera nas w podróż przez historie ludzi, skrawki ich życia, namiętności, żale i obawy. Opowiadania, pozornie odrębne, łączą się w całość. Pozornie odrębne końce świata, za każdym razem wyglądające inaczej, zostawiają ślady… Małecki stos...