Książka: Maria Panna Nilu

Czytałam „Marię Pannę Nilu” ponad rok temu. Interesuję się książkami o Rwandzie i przyznam, że wiele ich znam. Wszystkie (albo prawie wszystkie) napisane zostały niejako „z zewnątrz”, to znaczy ich autorami nie byli Rwandyjczycy. Ta skusiła mnie właśnie z tego względu, że jest opowieścią Rwandyjki, kto jak nie ona potrafi opisać to, co tam naprawdę się działo? Bałam się makabry, koszmarnych obrazów, krwi, owszem, tego uniknąć się nie da, ale ta powieść mówi właściwie o czymś innym, może po pr...

Recenzentka: porcelanka „Maria Panna Nilu” to opowieść o historii Rwandy w latach 70., o początkach prześladowań Tutsi przez Hutu i życiu codziennym tubylczej ludności. W liceum Marii Panny Nilu uczą się Rwandyjki, „córki ministrów, wysokiej rangi wojskowych, biznesmenów, bogatych kupców. Wydanie córek za mąż to czysta polityka”[1]. Szkoła obok dziewcząt Hutu kształci także – w oparciu o narzucone limity – pozostające w mniejszości młode Tutsi. Licealistki, mimo zdobywania i pogłębian...

Powieść uhonorowana Nagrodą Renaudot, jedną z najważniejszych francuskich nagród literackich.


Rwanda, lata 70. XX wieku. W katolickim liceum im. Marii Panny Nilu, kształcącym żeńską elitę kraju, rozpoczyna się nowy rok szkolny. Większość uczennic należy do będącego u władzy plemienia Hutu. Veronica i Virginia, pochodzące z plemienia Tutsi, muszą zmierzyć się z niechęcią i prześladowaniami ze strony swoich koleżanek, które nie dają im zapomnieć, że dyplom Tutsi to nie to samo co dyplom Hutu.

Pozorny spokój szkolnego życia mąci coraz bardziej nasilająca się atmosfera wzajemnej wrogości, walki politycznej i spisków. Veronica i Virginia poznają strażnika legendy Tutsi, który twierdzi, że Tutsi pochodzą od egipskich faraonów i wplątuje dziewczęta w tajemnicze obrzędy w cieniu królowej z zamierzchłych czasów. Jej kości zakopane pod czerwonym kwiatem koralokrzewu strzegą pytony. Kiedy dojdzie do tragedii, jedyna droga ucieczki będzie prowadziła w góry, gdzie mieszkają goryle, które kiedyś były ludźmi.


„Jesteś strasznie wścibska, napytasz sobie biedy, odwiedzając czarownice, jestem pewna, że tańczyłaś
przed wiedźmą, tylko Tutsi są zdolni tańczyć przed diabłem”.

[Czwarta Strona, 2016]