Dodany: 12.07.2016
|
Autor: sowa
Książka "Myśli i uwagi o wychowaniu fizycznym i sporcie" ukazuje obraz kultury fizycznej w Polsce w ostatnim półwieczu drugiego tysiąclecia. Lekturą zainteresują się nauczyciele, studenci historycy i teoretycy wychowania fizycznego. Zaczęło się od ustalania podstaw teoretycznych i metodycznych, które miały określać granice rozwoju nauk o kulturze fizycznej i praktyki w zakresie szeroko rozumianej dbałości o ciało. Nowa dziedzina nauki dążyła do ścisłości, odwoływano się do tradycji logicznego pozytywizmu, fenomenologii, strukturalizmu, ażeby rozprawy o człowieku
– aktywnym i twórczym – były pisane językiem operującym terminami dobrze zdefiniowanymi i spełniały kartezjańskie kryteria jasności. Praktyka stawiała przed teorią zagadnienia ujawniające ważną rolę intuicji i wyobraźni. Bowiem w świecie spraw ludzkich istnieje od dawna opisywany porządek serca, odmienny od porządku rozumu. A chcąc opisać sprawy człowieka całego teoria musiała stosować sposoby opisu typowe dla porządku uczuć, bliższe sztuce niż nauce, do czego nie była należycie przygotowana.
Natomiast w praktyce od dawna odwoływano się do pedagogiki dialogu i spotkania osób oraz sporu o wartości. Człowiek jest osobą, dla siebie, niepodzielny i cały, uobecniony w poznawaniu świata, w myśli o tym świecie oraz w swoim działaniu. Z doświadczeń praktyki korzystała pozostająca na dorobku teoria, która żywo reagując na zmiany we współczesnym świecie przyczyniała się do unowocześniania warsztatów praktycznych. Wzajemna bliskość teorii i praktyki widoczna jest także w tej książce, gdzie każdy autor występuje przeważnie w podwójnej roli, jak ujął to Jan Legowicz, jako dziedzic myślących rąk i umysłu nie pozbawionego rąk.
Na dzieje wychowania fizycznego wpływali uczeni, zwłaszcza lekarze, którzy mieli na myśli wychowanie w sensie higieniczno-lekarskiej opieki nad zdrowiem i rozwojem dzieci i młodzieży, oraz filozofowie i pedagodzy, którzy nadawali temu wychowaniu sens bogatszy niż tylko pielęgnację zdrowia dzięki określonemu trybowi życia, ubrania, pożywienia itd., wskazywali nadto, że ma ono własną i autonomiczną postać, wyrażającą się przekonaniem o ogólnej wartości, jaką widzieć należy w tym, że człowiek potrafi być – w sposób piękny – panem własnego ciała.
[Wydawnictwo Akademii Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie, 2002]