Książka: Pieśń żeglarzy

Przeczytałam "Pieśń żeglarzy" bardzo dawno temu, podsunęła mi ją moja mama. Po przeczytaniu zdziwiłam się, że mi ją podsunęła, bo to książka nie w jej typie. Potem się wyjaśniło - nie czytała jej. Pożyczył jej ktoś, kto czytał, i powiedział, że to bardzo ciekawa pozycja (ciekawe, ile razy jeszcze użyję słowa "czytać" w najróżniejszych odmianach?). Jakiś czas temu przypomniałam sobie o niej i chciałam do niej wrócić. Niestety. Nie pamiętałam tytułu ani autora, jedyne, co pamiętałam, to mglisty...

Moja ulubiona książka. O przyjaźni, o trudnym, dziwnym życiu na świecie, który (chyba) jest naszą przyszłością. I, wbrew pozorom, nie o żeglarzach ;). Serdecznie polecam, gdyż atmosfera tej ksiązki jest całkowicie niepowtarzalna.

"Pieśń żeglarzy" toczy się w rychłej przyszłości w mizernym alaskijskim miasteczku Kuinak, zamieszkanym przez Popilutów (potomków Pierwszych Ludów Tubylczych) oraz uchodźców zza czterdziestego ósmego równoleżnika, siedzących okrakiem na Zachodniej Rubieży Dziejów.

W miasteczku aż się roi od barwnych postaci, jak Alice Wściekła Aleutka, Ike Sallas (niegdyś desperado Na-Ciebie-Kolej), nie mówiąc już o Lojalnym Psubractwie Zadołowanych, które co miesiąc kolegialnie wyją do księżyca. Wśród tych osobliwości zarzuca kotwicę monumentalny jacht z Hollywood. Potok perypetii gwałtownie wzbiera...

[Rebis, 2003]