Książka: Na ustach grzechu

Purnonsens w czystej formie. Historia gorącej miłości. Miejsce akcji: Wenecja. Mój ulubiony cytat: "zapłoniła się aż po białka, a nawet żółtka swoich oczu". Bzdura bzdurę pogania. Palce lizać. Niestety ktoś ją kiedyś ode mnie pożyczył "na wieczne nieoddanie" i do tej pory szukam jej bezskutecznie na półkach księgarń. Wróć do mnie, ukochana książko!

Świetna parodia ckliwych romansów z wyższych sfer.

– Milcz! – wydarła ze spienionych warg hrabina – jeżeli nie chcesz, bym wyszła wobec ciebie ze złoconych ram mego dobrego wychowania...

Ale czytając tę „powieść z życia wyższych sfer towarzyskich” milczeć się nie da: mijają lata, a my nie przestajemy śmiać się w głos, śledząc absurdalnie powikłane losy i monstrualne afekty bohaterów. Dobra książka to rodzaj alkoholu: też idzie do głowy – napisała legendarna mistrzyni polskiej satyry. Jeśli tak, to „Na ustach grzechu” jest cudownie rozweselającym szampanem w najlepszym gatunku.

[Świat Książki, 2007]