Książka: Pępek węża

- Wiesz, co to jest pępek węża? Widziałeś kiedy pępek węża? - powtórzyłam, bo popatrzył na mnie mało przytomnie.
- Pępek węża? - zdziwił się. Prawidłowo. Wszyscy się dziwią.
- To ja.
- Co ty? - nie zrozumiał.
- No, jestem pępkiem węża! - zaśmiałam się. - Turystycznego, rodzinnego. Wiesz, taki się czasem formuje rządek pod górkę. Głowa węża: tata, szyja: babcia Wandu... Wanda, bo to ona pcha rodzinę wzwyż i w dal. Pierś węża to mama, bo głównie zajmuje się karmieniem. Pępek to ja, a ogon: reszta. Czyli mój brat Dominik, kuzyn Januszek czy kto tam jeszcze z nami idzie. Dominik się buntuje i woła, że jest jadem węża, nie ogonem, ale nic mu to nie pomaga. Na początku został ogonem według wzrostu oraz wieku i już! - klepałam szybko. Poczułam, że się czerwienię. Takie to wszystko dziecinne. I wcale nie musi go interesować. - Tak się kiedyś przezwaliśmy, sapiąc pod jakąś górkę w dzieciństwie... - dodałam zamierającym tonem*.


---
* Ewa Lach, "Pępek węża", wyd. Czytelnik, 1987, s. 11.