Książka: Ja nie jestem Miriam

To dzień urodzin Miriam Adolfsson, mieszkającej w Szwecji szanowanej wdowy. Z tej okazji zbierają się wokół niej najbliżsi – przybrany syn Thomas, który nigdy nie mógł zasłużyć sobie na miłość ojca, jego wiecznie niezauważana i równie rozpaczliwie próbująca zwrócić na siebie uwagę żona Katarina, ich córka Camilla, która nauczyła się rozbrajać konflikty rodziców, kierując uwagę na siebie, a także Sixten, niby-prawnuk Miriam, który dopiero stawia pierwsze kroki na tym świecie. Ta obsada pasuje do ...

Niewielu jest takich pisarzy, na których każdą kolejną książkę zaczyna się czekać zaraz po tym, gdy z westchnieniem zamknie się okładkę tej właśnie skończonej; ja mam taki stosunek do Majgull Axelsson. Kilkanaście lat temu przeczytałam „Kwietniową czarownicę”, nie wiedząc jeszcze, kim jest i co wcześniej napisała jej autorka, i od tej pory pokochałam jej twórczość miłością instynktowną i absolutną. Instynkt mnie nie zawiódł – żadnej z jej powieści nie oceniłam niżej niż na 5, przy czym o różnica...

Nieznane oblicze najbliższej osoby.

Kiedy członkowie rodziny zbierają się przy łóżku Miriam, żeby uczcić jej osiemdziesiąte piąte urodziny, odnoszą wrażenie, że jubilatka zapadła na demencję. Bo dlaczego mówi, że nazywa się inaczej, niż się nazywa? O jej przeszłości świadczy przecież numer wytatuowany na lewym przedramieniu. Ale prawda jest inna. Najwyższy czas, żeby ją poznała wnuczka Camilla. Prawdę o Auschwitz i Ravensbrück. O ludziach najbardziej pogardzanych. O Anuszy i Didim. I o tym, jak mieszkańcy spokojnego Jönköpingu dziesięć lat po nocy kryształowej wyszli na ulice, żeby przepędzić z miasta przybłędów.


Majgull Axelsson, jedna z najsławniejszych pisarek ze Szwecji. Jest również wybitną autorką reportaży i książek publicystycznych oraz felietonów. Jej powieści nie dają łatwo o sobie zapomnieć. Nosi się je w sobie, odnosi do siebie, szuka się dróg bycia lepszym. Przetłumaczono je na ponad dwadzieścia języków. Wszystkie stały się światowymi bestsellerami.

W każdej powieści Axelsson portretuje wiarygodne, głębokie psychologicznie, uwikłane w rozmaite relacje i doświadczenia kobiety. Jak powiedziała kiedyś w jednym z wywiadów: "Moim zdaniem szkoda czasu na pisanie o rzeczach, które nie są ważne. Z kolei sprawy ważne zwykle są w jakiś sposób bolesne".

[W.A.B., 2015]