Charyzmatyczna i piękna, inteligentna i wykształcona, impulsywna i dumna, odważna i uparta, bogata i władcza. Księżna Poitou i udzielna księżna Akwitanii. Królowa Francji i Anglii. Matka królów Ryszarda Lwie Serce i Jana bez Ziemi. Uczestniczka drugiej krucjaty. Sprawczyni konfliktu, którego kulminacją stała się wojna stuletnia. Kobieta, która zmieniła bieg dziejów Europy na następne 300 lat.
Jaka była naprawdę Eleonora z Akwitanii, za życia nazywana przez Kościół „młodą ladacznicą, która zmieniła się w starą wiedźmę”, a w czasach nam współczesnych uznana przez magazyn „Time” za najpotężniejszą kobietę wśród 100 najbardziej wpływowych postaci II tysiąclecia?
Zwyczaje epoki przekazywały władzę nad dziedzictwem żony w ręce męża, jednak Eleonora oparła się zakusom obu małżonków chcących władać jej strategicznie ważnym księstwem Akwitanii. Rozwiodła się z królem Francji Ludwikiem, poślubiła Henryka Andegaweńskiego i uczyniła go królem Anglii, Henrykiem II. Urodziła mu pięciu synów, po latach zbuntowała ich przeciwko ojcu, doprowadzając do wybuchu wojny. Zdradzona, spędziła 15 gorzkich lat w niewoli męża. Po jego śmierci rządziła Anglią, dopóki na tronie nie zasiadł Ryszard. Podczas jego bezowocnej krucjaty, uwięzienia, śmierci i niefortunnego początku rządów Jana stara królowa wciąż wywierała potężny wpływ nawet na losy krajów dalekich od jej umiłowanej Akwitanii. Żadna kobieta przed nią ani po niej nie osiągnęła takich wyżyn bogactwa i władzy, ani takich głębin ubóstwa i poniżenia.
W pasjonującej biografii Douglas Boyd rekonstruuje barwną panoramę epoki: XII-wiecznej Akwitanii – krainy trubadurów, Francji, Anglii, Ziemi Świętej i Bizancjum, odsłaniając kulisy słynnych wydarzeń: historii Piotra Abelarda, przebiegu drugiej krucjaty, początków rodu Plantagenetów, konfliktu Henryka II z Tomaszem Becketem, burzliwego życia Ryszarda Lwie Serce. Na tym tle maluje przekonujący, żywy portret Eleonory, wypełniając białe plamy w jej życiorysie i rzucając nowe światło na losy kobiety, która zmieniła bieg historii.
[Amber, 2004]