Książka: Zazi w metrze

W ciągu niespełna dwóch dni i nocy w Paryżu Zazi, wyszczekana smarkula z prowincji, nie zdoła zobaczyć metra, o czym tak marzyła, ale zdąży się zestarzeć buszując po stolicy w towarzystwie wujka Gabriela (z zawodu tancerki kabaretowej) i jego niewydarzonych przyjaciół: taksówkarza Karola, szewca Gridoux, właściciela baru "Piwnica Turandota" z gadającą papugą, kelnerki Mado Małej Stópki, tajemniczej łagodnej Marceliny, kochliwej wdowy Mouaque oraz samego księcia ciemności, Trouscaillona. Kiedy matka zapyta ją w końcu: - Czy widziałaś metro? - Zazi odpowie: - Nie. - To co robiłaś? - Dorosłam.

Napisana w 1959 roku najgłośniejsza powieść Raymonda Queneau, klasyka współczesności, została sfilmowana w 1960 roku przez Louis Malle'a. Podobnie jak w swoich innych książkach, tak i w tej Queneau korzysta z mowy potocznej, paryskiego argot, fonetycznego zapisu słów, bawi się konwencjami i stylami.

[Państwowy Instytut Wydawniczy, 2005]

Ta książka jest bardzo oryginalna i ma swój specyficzny klimat. Postać Zazi wzbudziła we mnie sympatię, a jej komentarze niejednokrotnie powodowały u mnie wybuchy śmiechu. Fabuła przywiodła mi na myśl "Kubusia Fatalistę i jego pana" - to było moje pierwsze skojarzenie po przeczytaniu. Myślę, że było to spowodowane momentami trochę absurdalnymi wydarzeniami. Jednego jestem też pewna - książki R. Queneau długo nie zapomnę.