Książka: Przejechał cyrk

Po kilkutygodniowej przerwie powróciłam do Modiano. To książka z początku lat dziewięćdziesiątych: z 1992 - "Przejechał cyrk" ("Un cirque passe", wyd. pol. 1996, wyd. drugie 2014, Państwowy Instytut Wydawniczy). Spodziewałam się poszukiwania tożsamości, niewiadomej, ale znalazłam niespieszną i klimatyczną historię miłosną. Autor zachowuje swój styl i wszystkie jego elementy pisarstwa tutaj występują, a więc silne skojarzenie książki z dramatem współczesnym, tutaj przez nastawienie na dialogi,...

Nie wiadomo, z jakiego powodu młody bohater powieści zostaje wezwany na przesłuchanie. Wydarzenie to jednak splata jego losy z losami pewnej dziewczyny. Im dłużej ją zna, tym mniej o niej wie. Dzieli z nią codzienność, upływającą przeważnie na wędrówkach po Paryżu, coraz bardziej obcym i mglistym, i spotkaniach z nieznajomymi, skrywającymi coraz więcej tajemnic. I miasto, i jego mieszkańcy wciąż wydobywają z pamięci bohatera przeszłość. Szczegóły topografii zamiast oświetlać wspomnienia, wywołują uczucie pustki i zerwanych więzi. Wszystkie wysiłki, by ustalić, kim jest dziewczyna, w której się zakochał, aby odgadnąć, kim są mężczyźni, z którymi zaczynają go łączyć niejasne sprawy, zdają się nie prowadzić donikąd.

[PIW, 2014]

Po przegadanym "Wszystko, co lśni" Modiano był jak ożywczy powiew wiatru. Subtelna i nastrojowa, zwięzła, wręcz skromna, a ukazująca wszystko, co dla książki ważne. Trudno powiedzieć, o czym pisze Modiano, bo nie akcja tu ważna, ale odczucia, zagubienie i poszukiwanie, tymczasowość. Piękna proza. Pozytywne zaskoczenie najnowszym Noblem.