Książka: Książę

Niewiele jest książek, które tak obrosły w mity, jak "Książę" Machiavellego. Mam wrażenie, że jest to dzieło bardzo niezrozumiane, a właściwie jego treść przeszła do języka potocznego i stała się częścią naszej kultury znacznie wypaczona. Sama książka ma formę poradnika dla władcy. Jednak nie jest to pierwszy lepszy poradnik, to zbiór obdartych z moralności rad, które mają jedną cechę i jeden cel - skuteczność. Autor bez ogródek odwołuje się w niej do ciemnych stron ludzkiej natury, nie boi się ...

Recenzuje: Piotr Kowalik Będąc słuchaczem podyplomowych studiów z zakresu sprzedaży, otrzymałem od wykładowców listę lektur. W owym spisie znajdował się też „Książę” Machiavellego. Jako pilny student zabrałem się czym prędzej do czytania, poszerzając swój księgozbiór o tę (prawie) każdemu znaną pozycję. Kim był człowiek, którego nazwisko stało się synonimem zła w czystej postaci? Machiavelli uchodzi za króla intryg, siewcę zła oraz osobę uważającą dążenie do celu po trupach za rzecz na...

Może miał racje wtedy. Może ma rację teraz. Ale... może wcale tak nie trzeba? Może z ludźmi - wrogami czy przyjaciółmi, nieważne - po ludzku wystarczy? Chociaż, tak właściwie, Machiavelli właśnie to zrobił. Pan (czyt. Książę, Szef, Władca) potrzebował rad w bardzo trudnej dla siebie sytuacji: państwo, odpowiedzialność, powinność wobec poddanych i stosunek do wrogów. To trochę tak, jak chłopiec zagubiony w przerastających go fizycznie okolicznościach. I Niccolo sugeruje sposoby rozwiązania tak pr...

Niccolo Machiavelli napisał „Księcia” w 1513 roku, przerywając pisaną od roku 1512 najobszerniejszą ze swoich prac – „Rozważania nad pierwszym dziesięcioksięgiem historii Rzymu Liwiusza”. To ”Książę” okazał się jednak najistotniejszy w dorobku Makiawela. To z tym dziełem kojarzy się uczniom i studentom powiedzenie „cel uświęca środki” i strategia wybierania mniejszego zła. To dzięki „Księciu” przymiotnik „makiaweliczny” zyskał sobie potoczne znaczenie jako „nielojalny, perfidny, przewrotny”. Czy...

Najsłynniejsze dzieło Niccolò Machiavellego, jedna z najważniejszych pozycji w dziejach filozofii politycznej, źródło doktryny politycznej zwanej makiawelizmem, poradnik strategii utrzymania władzy. Przy czym jest to cel nadrzędny, który usprawiedliwia podejmowanie działań nieetycznych o tyle, o ile okazały się one skuteczne w jej utrzymaniu.

Machiavelli, wyjaśniając swoje motywy, stwierdza:

„Moim zamiarem jest pisać rzeczy użyteczne dla tego, kto je rozumie, przeto o wiele bardziej właściwym wydaje mi się iść za prawdą rzeczywistą zdarzeń niż za jej wyobrażeniem. Wielu wyobrażało sobie takie republiki i księstwa, jakich w rzeczywistości ani się nie widzi, ani się nie zna; wszak sposób, w jaki się żyje jest tak różny od tego, w jaki się żyć powinno, że ten, kto chce postępować tak, jak się powinno postępować, a nie tak, jak się postępuje, gotuje raczej swoją klęskę, niż zapewnia panowanie”.

Jest dla niego oczywiste, że polityka oderwała się od etyki, a „człowiek, który w każdym swym postępku zdecydowany jest przestrzegać zasad dobra, musi nieuchronnie zginąć wśród tylu, którzy nie są dobrymi”.

[Wydawnictwo MG, 2017]

Machiavelli napisał "Księcia" prawie pięć wieków temu, dla Wawrzyńca, ówczesnego władcy Florencji. Celność spostrzeżeń zawartych w tym traktacie spowodowała, że odnoszą się do sposobu prowadzenia polityki zarówno przez stosunkowo mało znaczące księstwa włoskie, jak i przez państwa nadające ton Europie doby renesansu. Jednak to dopiero przyszłe pokolenia były w stanie docenić ponadczasowość dzieła, ponieważ mimo upływu pięciuset lat nawet dziś (a może zwłaszcza dziś) zawarte w "Księciu" tezy pozo...