Książka: Podwójna linia życia

Dobrze jest po miesiącach poszukiwań wreszcie znaleźć upragnioną pozycję i zagłębić się w lekturze. Niestety, mimo bezkrytycznego początkowo pochłaniania słów (i myśli) jednej z czołowych gwiazd polskiej sceny muzycznej nadchodzi moment, w którym nie sposób utrzymywać dłużej swojego sceptycyzmu w ryzach. Abstrahując od samego języka autobiografii, który z racji gatunku książki nie powinien zbytnio absorbować uwagi czytelnika, muszę stwierdzić, że do "Podwójnej linii życia" powinno podchodzić ...

Każdy z nas nosi w sobie jakieś tajemnice, ale nie wszyscy odczuwają potrzebę zwierzania się z nich. Zawsze uważałam, że nie powinno się zawracać głowy innym swoimi sprawami i problemami. Poza tym nie lubię zbytniej poufałości nawet w przyjaźni. Być może bierze się to stąd, że jako osoba powszechnie znana zostałam w pewnym sensie pozbawiona życia prywatnego. Tym silniej więc broniłam swego prawa do intymności.

Uległam dopiero namowom Kamila Sipowicza, mojego wieloletniego przyjaciela, obecnego towarzysza życia i ojca mojego młodszego syna, Szymona. Jestem przekonana, że nikomu innemu nie udałoby się przeprowadzić ze mną takiej niemalże konfesyjnej rozmowy, podczas której po raz pierwszy tak szczerze i otwarcie mówię o wielu bardzo osobistych sprawach, a niekiedy wyjawiam nawet drastyczne szczegóły z mego życia.

Kamil Sipowicz, którego poznałam 23 lata temu, kiedy był jeszcze studentem, jest poetą, malarzem z liczącym się dorobkiem artystycznym, dziennikarzem muzycznym. Ten utalentowany i twórczy człowiek, dziś doktor filozofii, w końcu lat siedemdziesiątych był "importerem" idei ruchu i muzyki punk-rockowej do Polski. Jest autorem tekstów, pierwszych śpiewanych przeze mnie piosenek, takich jak: "Derwisz", "Jest taka pora", "Odlot". Od wielu lat obdarzam go zaufaniem i tylko przed nim - tak bardzo zaplątanym w podwójną linię mego życia - mogłam odsłonić moje tajemnice. To dzięki niemu nasze, prowadzone nad warmińskimi jeziorami, rozmowy przybrały postać książki.


[Wydawnictwo Iskry, 1998]