Książka: Gniew

Zygmunt Miłoszewski to dziś jeden z najciekawszych polskich twórców literatury kryminalnej. Trzeba przyznać, że sobie na to miano zapracował. "Uwikłanie" i "Ziarno prawdy" to bardzo dobre powieści, łączące w sobie zagmatwane intrygi, mocne osadzenie w problemach nękających polskie społeczeństwo i świetny, wyszukany styl. Nie inaczej jest w przypadku "Gniewu", który zamyka trylogię o prokuratorze Teodorze Szackim. Tym razem Miłoszewski "przerzuca" swojego bohatera do Olsztyna i pozwala mu po...

Kiedy skończyłem lekturę „Gniewu”, miałem ogromną ochotę nakrzyczeć na Zygmunta Miłoszewskiego i strasznie mu naubliżać. Kipiałem i usilnie chciałem się dowiedzieć, jakim prawem postanowił pozbawić mnie, jego fana, możliwości poznawania kolejnych przygód prokuratora Teodora Szackiego? Pomyślałem też, że nie bardzo rozumiem, dlaczego ktoś ukręca łeb kurze znoszącej złote jaja? Kiedy już lekko ochłonąłem, przypomniałem sobie moje narzekania na starego Edwarda Popielskiego. Wyobrażałem sobie go prz...

Recenzuje: Rbit. Zygmunt Miłoszewski zapowiedział, że „Gniew” będzie jego pożegnaniem z kryminałami i z postacią Teodora Szackiego. Jeśli ktoś miał wątpliwości i podejrzewał, że to chwyt marketingowy, straci je po lekturze dwóch pierwszych stron. Przystojny, niezmiennie elegancko ubrany, siwowłosy, czterdziestoczteroletni prokurator Szacki dał się poznać czytelnikom „Uwikłania” i „Ziarna prawdy” jako opoka praworządności, profesjonalista stojący na straży ładu prawnego w społeczeństwie. ...

"Gniew", finał kryminalnej trylogii z prokuratorem Teodorem Szackim!

"Gniew" to pożegnanie z Szackim, jednym z najbardziej znanych bohaterów kryminalnych w Polsce, dostrzeżonym i docenionym na świecie, co potwierdzają recenzje i wyróżnienia dla kolejnych wydań książek Zygmunta Miłoszewskiego za granicą.

Polski autor i jego arcypolski polski bohater zostali dostrzeżeni przez najważniejsze media europejskie i amerykańskie. Prestiżowy "Publisher’s Weekly" w recenzji "Uwikłania" napisał, że czytelnicy będą chcieli kontynuacji losów prokuratora Szackiego. I trochę żal, że autor – równie stanowczo jak swego czasu Artur Conan Doyle – obwieścił koniec przygód swojego bohatera!

"Wyobraźcie sobie dziecko, które musi się chować przed tymi, których kocha" – pierwsze zdanie nowej powieści Zygmunta Miłoszewskiego mogłoby być jej mottem. Tą najbardziej mroczną i duszną ze swoich powieści autor zamyka trylogię o prokuratorze Teodorze Szackim, który po kolejnej życiowej rewolucji przeprowadził się do Olsztyna, aby w najtrudniejszym w karierze śledztwie zmierzyć się z problemem przemocy domowej.

Cztery lata po wydarzeniach z "Ziarna prawdy", Szacki mieszka w Olsztynie, gdzie w końcu odnalazł swoje miejsce na ziemi. Paskudna jesienna pogoda i trudne relacje między nową partnerką i dorastającą córką zajmują go bardziej niż kolejne błahe śledztwa. Do czasu. 25 listopada 2013 prokurator Teodor Szacki zostaje wezwany do zrujnowanego bunkra koło poniemieckiego szpitala miejskiego. W czasie robót drogowych odnaleziono tam stary szkielet. Szacki bezrefleksyjnie "odfajkowuje Niemca", jak się tutaj nazywa wojenne szczątki, i każe przekazać je uczelni medycznej, gdzie wiecznie brakuje eksponatów do celów dydaktycznych. Nie przypuszcza, że to, co wydawało się końcem rutynowej procedury, jest początkiem najtrudniejszej sprawy w jego prokuratorskiej karierze. Sprawy, która pozbawi go prawniczego dystansu, zmusi do wyborów ostatecznych i okaże się ostatnim dochodzeniem prokuratora Teodora Szackiego.

Prokuratorzy i policjanci nie lubią przemocy domowej. Wolą "prawdziwe" przestępstwa, jak morderstwa albo kradzieże, w których od początku wszystko jest jasne, a jedyny problem to ustalenie sprawcy. Panujący w czterech ścianach domowy terror określają pogardliwie mianem "rękówek" lub "znęt". Nie lubią tych spraw, gdzie w sądzie jest słowo przeciwko słowu. Nie lubią ofiar przemocy z dnia na dzień odwołujących zeznania. Nie lubią małoletnich świadków. Tych wszystkich łez i histerii. Ofiary morderstw nie zawracają tak głowy. Prokurator Teodor Szacki nie różni się od swoich kolegów po fachu. Ale na przełomie listopada i grudnia 2013 roku zmieni nie tylko swoje poglądy, ale i całe swoje życie.

"Gniew" to kryminał, w którym tłem do zagadki kryminalnej jest ważny problem społeczny i wnikliwy (a dzięki ironicznemu stylowi Miłoszewskiego tyleż wnikliwy, co zgryźliwy) portret Polski, ukazany przez pryzmat kolejnego miasta w naszym kraju. W tym wypadku czerwonego od pruskiej cegły Olsztyna.

Trzymając się zasad gatunku, autor zmienia reguły gry z czytelnikiem i sprawia, że zamiast zastanawiać się, kto zabił, próbujemy zgadnąć, kto i dlaczego został zabity

[Wydawnictwo W.A.B., 2014]

Jako wielbiciel kryminałów bez wahania sięgnąłem po najnowszą książkę Zygmunta Miłoszewskiego. Cenię twórczość tego autora, a szczególnie powieści o prokuratorze Szackim. Niestety "Gniew" jest z nich najsłabszy. Początek ciekawy, akcja prowadzona sprawnie, opis postaci barwny, interesująco zarysowane geograficzne tło powieści – Olsztyn jest tu jednym z bohaterów. Jednak intryga kryminalna słaba i im dalej, tym niestety gorzej. Wynika to głównie z pomysłu na powieść, która miała zwrócić uwagę na ...

Świetny kryminał z przesłaniem, ciekawymi bohaterami i zachwycającymi scenkami – popsuty zakończeniem. Ostatnie 80 stron obniżyło ocenę nawet o 1,5 stopnia. Mimo wszystko Miłoszewski stworzył mocny obraz o przemocy domowej i o tym, jak system ignoruje zjawisko.