Książka: Krótki list na długie pożegnanie; Pełnia nieszczęścia

Oba te utwory są w równej mierze kontynuacją, jak i zaprzeczeniem rygorystycznej niegdyś poetyki Handkego. Autor, który głosił zbędność fabuły i wierząc w autonomiczną moc języka twierdził, iż literaturze wystarczą same konstrukcje słowne, w "Krótkim liście na długie pożegnanie" zwraca się ku prozie fabularnej, a jego subiektywne widzenie świata ogarnia dużo więcej spraw dla czytelnika atrakcyjnych i ważnych. W "Pełni nieszczęścia" natomiast łamie się nadrzędna dotychczas zasada subiektywizmu. Punktem wyjścia jest wstrząs osobisty, ale chcąc dociec źródeł opisywanej tragedii Handke nie może poprzestać na doświadczeniach własnych i raz po raz odwołuje się do uwarunkowań i praw społecznych, kształtujących świadomości, psychikę i ludzki los. Nurtuje go od dawna problem wyobcowania jednostki w dzisiejszej cywilizacji, zerwanych więzi i barier psychicznych udaremniających porozumienie - zjawisko, które prowadzi bądź do katastrofy, jak w "Pełni nieszczęścia", bądź do mozolnego wyzwalania się z zahamowań i tworzenia więzi nowych, jak w "Krótkim liście..."*

---
* * Sławomir Błaut, "Posłowie", w: Peter Handke, "Krótki list na długie pożegnanie; Pełnia nieszczęścia", przeł. Sławomir Błaut, wyd. Czytelnik, 1975, ss. 294-295.