Książka: Ze złości

Irek Grin, rocznik 1969. Jest niezależnym fotografem prasowym i reklamowym oraz autorem „Szerokiej drogi, Anat” i „Pamiętnika diabła”.

„Ze złości” jest książką zupełnie inną. Maks, narrator powieści, z perspektywy osiemdziesięciu lat swojego życia opowiada historię żydowskiego obywatela Polski. Dla niego „żyć” znaczy: być Polakiem. Historia jednak nie dała mu tej szansy.


„Książka »Ze złości« napisana może ze złością (nie bez powodu), ale bardziej jeszcze z talentem. I w końcu smutna, jak smutne jest życie, a jeszcze bardziej, jak smutne jest życie ludzi ubiegających się o miłość”.
Miriam Akavia, pisarka

„To na przemian smutna i wesoła, ale zawsze gorzka opowieść o nieodzwajemnionej miłości Żyda do Rzeczypospolitej kilku narodów”.
Leopold Unger, dziennikarz, publicysta „Le Soir” i „Gazety Wyborczej”

„Mówi się, że złość jest złym doradcą. Ale bez złości p. Irka Grina nie otrzymalibyśmy tak poruszającej książki”.
Ks. Prof. Michał Czajkowski

„Zostajemy rzuceni w przestrzeń emocji, w której unoszą się dramatyczne pytania: czy asymilacja się nie udała? Czy mogła się lepiej udać? Czy ma sens? Czy życie w ogóle może być udane?”
Prof. Stanisław Krajewski

„Dobrze, że Grin nie stchórzył przed »Wielkim strachem«, nie skapitulował przed wielkościami naszej literatury polsko-żydowskiej, że pisze »ze złości«. Zamysł miał karkołomny, ale karku nie złamał. Czekam na ciąg dalszy”.
Adam Szostkiewicz, dziennikarz, publicysta „Polityki”

[Prószyński i S-ka, 2003]

Dawno, dawno temu byłem na weselu. Jakiś mój krewniak żenił się ze ślązaczką. Kiedy już miałem nieco w czubie, zachciało mi się bratać z przedstawicielami ludu zamieszkującego tak zwane ziemie odzyskane, czyli z rodziną panny młodej. Wymyśliłem sobie, że w tym celu opowiem w gwarze śląskiej jakiś kawał. Opowiedziałem. Zapadła martwa cisza. Cisza przedłużała się. Wreszcie jeden z kuzynów oblubienicy zapytał życzliwie i z zainteresowaniem: „czy to może po góralsku było?”. Ireneuszowi Grinowi, a...