Książka: Zbrodnia w efekcie

Piszę ten tekst w dniu szczególnym. Dziś rano zmarła niekwestionowana pierwsza dama polskiego kryminału. Od dziś świat będzie trochę smutniejszy. Gdyby ktoś spytał mnie, który autor mnie ukształtował, odpowiedź mogłaby być tylko jedna. Joanna Chmielewska. Jej powieści, czytane już wtedy, gdy moi rówieśnicy sięgali raczej po „Przygody Marka Piegusa” i „Szatana z siódmej klasy”, wpłynęły nie tylko na moje poczucie humoru, na język, ale także, co chyba najistotniejsze, na sposób postrzegania świ...

Niekwestionowana dama polskiego kryminału, rodowita warszawianka, z zawodu architekt, ma w swoim dorobku około 60 pozycji literackich - beletrystykę, poradniki, autobiografię, powieści dla dzieci i młodzieży. Stworzyła indywidualny styl językowy, w którym dominuje specyficzne poczucie humoru i umiejętność kreowania świata niebanalnych postaci. Jest najpopularniejszą polską pisarką, o czym świadczy konsekwentne królowanie na każdej pozycji na listach bestsellerów. Od wielu lat jej wielbiciele spotykają się na forum fanów w Towarzystwie Wszystko Chmielewskie. Joanna Chmielewska mieszka w Warszawie, ma dwóch synów, dwie wnuczki i cały świat admiratorów.


ZBRODNIA W EFEKCIE

W EFEKCIE doskonale zaostrzonych narzędzi ogrodowych.
W EFEKCIE gąszczu odziedziczonej działki.
W EFEKCIE szalejącego pędu bambusa.
W EFEKCIE uczuć wzgardzonej wielbicielki...

Zbyt doskonały kościotrup i rozczłonkowany spadek, bóstwo męskie pełne sadyzmu, latająca czaszka z idealnymi zębami, szalejące emocje na przestrzeni dziesięciolecia, spadkobierczyni o podejrzanej przeszłości i nigdy niespełnione marzenie, by uczłowieczyć faceta.

W EFEKCIE wymiar kary bywa dyskusyjny.


[Wydawnictwo Klin, 2013]

Zdecydowanie nie po drodze mi ze współczesną Chmielewską. Ani śmieszne, ani kryminalne. Jaki to kryminał, skoro od początku wiemy, kto zamordował? I ważniejsze są wątki rodzinne, roślinne i spadkowe – niż porządne śledztwo. Nie utrzymuje się na średnim poziomie czytadełka przez język - za jego prymitywność ocenę obniżyłam o cały punkt. Sama nie wiem, co się stało; kiedyś jej dialogi mnie śmieszyły – w "Lesiu" czy we "Wszystko czerwone" – teraz zniesmaczają.