W swoich tekstach Paul de Man nieustannie powraca do zagadnienia "czystej" lektury, która w jego przekonaniu nie jest bezinteresowną operacją (polegającą na odkrywaniu znaczeń, na pieczołowitym odsłanianiu ogólnego sensu), lecz uwikłaną w retorytykę mistyfikacyjną. Dzięki tropom i figurom każdy tekst (również komentarz) tworzy odpowiednie efekty znaczeniowe, które maskują dowolność i przypadkowość wszelkich konstrukcji myślowych. Interpretacje, które konstruujemy, są zawsze umowne i arbitralnie, są właśnie alegoriami odczytania, redukującymi sematyczną nierozstrzygalność literatury.
W trybie rygorystyczej analizy języka figuralnego u Rousseau, Nietzschego, Rilkego i Prousta Paul de Man próbuje wykazać, że krytyczne i historycznoliterackie lektury wspierają się na przeoczeniach, przeinaczeniach oraz przemilczeniach najgroźniejszych, ale zarazem najciekawszych i najistotniejszych momentów pisarskich.
Pul de Man (1919-1983) to jeden z najwybitniejszych, a zarazem najbardziej kontrowersyjnych literaturoznawców XX wieku, krytyk literacki, teorytyk i historyk literatury, profesor komparatystyki na Yale University (wykładał także na Cornell, w Princeton, na Johns Hopkins University oraz w Zurichu), współtwórca (obok Barbary Johnson, Harolda Blooma, Geoffreya Hartmana i Jamesa Hillisa Millera) amerykańskiej szkoły dekonstrukcjonistycznej, badacz romantyzmu oraz literatury nowoczesnej.
Opublikował dwie książki: "Blindness and Insight: Essays in the Rhetoric of Contemporary Criricism" (1971) i "Allegories of Reading: Figural Language in Rousseau, Nietzsche, Rilke, and Proust" (1979). Po śmierci autora ukazały się następujące tomy: "The Rhetoric of Romanticism" (1984), "The Re-sistane to Theory" (1986), "Critical Writings 1953-1978" (1989), "Romanticism and Contemporary Criticism: The Gauss Seminar and Other Papers" (1993), "Aesthetic Ideology" (1997; wydanie polskie: "Ideologia estetyczna", 2000).
[Wydawnictwo Universitas, 2006]