Książka: Emancypantki

Gdy zaczynałam "Emancypantki", zrobiły na mnie doskonałe wrażenie. Taka energetyczna powieść, pełna barwnych bohaterek (i bohaterów), osadzona w klimatycznym miejscu, bo na prestiżowej warszawskiej pensji. Czytałam z zaciekawieniem o szkole, trzymanej żelazną ręką przez panią Latter, sympatycznych, rozbieganych wychowankach, uroczych damach klasowych, na czele z główną bohaterką - Madzią Brzeską, a w tle podglądałam scenki z Warszawy lat 70. XIX wieku. Stolica aż kipiała wówczas od wielkich idei...

Powieść, która ukazała się na przełomie XIX i XX w., można czytać na wielu poziomach: jako utwór realistyczny i satyryczny, a także jako dzieło skonstruowane na archetypicznej zasadzie przeciwieństw. Jest to zarówno powieść o pensji, ale nie o sztuce wychowania i kształcenia dziewcząt, jak i powieść edukacyjna oraz utwór, który niesie refleksję nad sensem istnienia w obliczu życia i śmierci. Powieść Prusa bawi, wzrusza; humor miesza się tu z osobistą tragedią bohaterów, ponoszących konsekwencje swoich nie zawsze trafnych wyborów.

[Wydawnictwo Zielona Sowa, 2002]

Według mnie najlepsza (razem z "Lalką") powieść Prusa. Przeczytałam ją już kilka razy i zawsze (i w liceum, i na studiach, i jako trzydziestokilkulatce) podobała mi się ta książka. Problemy dziewcząt z pensji pani Latter "kazały" mi przyglądać się własnemu życiu, moim wyborom i kompromisom. Powieść jest dobrze napisana, nic nie zgrzyta, czyta się gładko i szybko. Polecam.