Książka: Grecja: Gorzkie pomarańcze

Recenzentka: porcelanka „...rosnące przy drogach, na pozór niewinne cytryny i pomarańcze, które najpierw – mimo iż z lekka przykurzone – kuszą zwodniczą intensywnością koloru, a gdy wbić w nie zęby, natychmiast napełniają usta goryczą, paraliżującą ślinianki, wielce nieprzyjemną trucizną”[1]. Grecja jest dla Dionisiosa Sturisa drugą ojczyzną – chociaż wychował się w Polsce i dopiero w dorosłym życiu nauczył się mówić po grecku, to tam się urodził, a jego ojciec jest Grekiem. „Grecja. Gorzk...

Rec.Tymoteusz Wronka Ocena: 5/6 Kim jest Dionizios Sturis? Dla kolegów z podwórka było to jasne, co autor opisuje takimi słowami: „Skoro urodziłem się w Grecji (…), skoro mój ojciec jest Grekiem, skoro noszę imię greckiego boga, a moje nazwisko nie kończy się na -ski, to na pewno mówię po grecku” . Kiedy miał on dwa lata, wyjechał z Salonik do Polski, ponieważ jego matka uciekła od znęcającego się nad nią męża. Grecję, greckość, język zaczął odkrywać dopiero później, już na studiach. Wtedy ...

Osobista opowieść o Grecji. Rozszerzone wydanie książki nominowanej do nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego.

Polski reporter z greckimi korzeniami, wychowane w Polsce trzecie dziecko Polki i Greka, szuka odpowiedzi na pytania o kryzys w kraju swoich przodków. Szuka też czegoś jeszcze - własnej tożsamości i zrozumienia powikłanej historii swojej rodziny. Dzięki tej mieszance reportażu, wspomnień i narracji podróżniczej Sturis jak żaden inny polski autor przybliża rodzimemu czytelnikowi współczesną Grecję. Ale to coś więcej niż przewodnik po kraju i jego historii.


"Gorycz »gorzkich pomarańczy« czujemy na języku dziś wszyscy. Ważna książka, która z upływem lat pomnaża swoje znaczenia".

Małgorzata Rejmer


"Kocham Grecję, a teraz kocham Dionisiosa Sturisa. Dziękuję, że w swojej książce nie stworzył kolejnej cacanej laurki. Ta książka mnie boli i zachwyca. Boli, bo tak wielu rzeczy nie wiedziałam. Zachwyca, bo więcej wiem i rozumiem. Dziękuję, że zabrałeś mnie w tę podróż".

Dorota Wellman


"Autor »Gorzkich Pomarańczy«, choć częściowo obcy, w portretowaniu Grecji po mistrzowsku unika folkloru. Prezentuje ostre spojrzenie i zachowuje dystans konieczny do prawidłowego opisania zbiorowej świadomości, naszych greckich obsesji, stylu życia i trwającej dziejowej transformacji. Sturis konfrontuje się z własną przeszłością, a przed greckimi czytelnikami stawia lustro jednak nie to zaczarowane, które powie nam, że jesteśmy najpiękniejsi na świecie, a zwierciadło, które odbija naszą prawdziwą twarz".

Tasos Tsakiroglou w "Efimerida ton syntakton" o greckim wydaniu książki


[Wydawnictwo Poznańskie, 2022]