Książka ta jest przeznaczona nie tylko dla specjalistów. Nie popularyzuje jednak ogólnie przyjętych ustaleń historiografii, lecz proponuje nową interpretację historycznego rodowodu Europy. Autor prowadzi czytelnika tą samą drogą, którą podąża badacz historii: od analizy dokumentów epoki po próby odtworzenia obrazu dawnych społeczeństw i kultur. Europa wyrasta z dziedzictwa starożytnych Greków, Rzymian i chrześcijańskiego Kościoła, ale istotnym składnikiem naszej kultury jest także dorobek ludów, które Grecy, Rzymianie oraz ich średniowieczni spadkobiercy nazywali pogardliwie barbarzyńcami. Autor rozpatruje te ludy łącznie, w szczególności zaś zrywa z traktowaniem dawnych Germanów i Słowian jako dwóch odrębnych światów. Nie waha się wiązać ze sobą świadectw źródłowych dotyczących różnych ludów i zapisanych w różnym czasie, jeżeli łączy je podobna sytuacja antropologiczna. Z tak przeprowadzonej analizy wyłania się obraz tradycyjnego społeczeństwa, w którym jednostkę traktowano jako ogniwo grupy i nie rozróżniano sacrum od profanum, a instytucje kultu pogańskiego były nierozłącznie związane z politycznymi instytucjami wspólnoty plemiennej. Chrzest był początkiem końca świata barbarzyńców, ale ten świat nie przeminął bez śladu. Jego dziedzictwo, obecne w rozmaitym stopniu w różnych krajach, pozostaje ważnym czynnikiem kulturowej różnorodności Europy.
Książka otrzymała wiele znaczących nagród i została przetłumaczona na francuski, niemiecki, włoski i litewski.
Karol Modzelewski (1937) - historyk mediewista, w PRL działacz opozycji demokratycznej i współzałożyciel Solidarności. Tytuł profesora uzyskał w 1990 r. Pracę naukową, jak sam mówi, musiał kilkakrotnie przerywać z przyczyn politycznych ze względu na pobyty w więzieniach w latach 1965-1967, 1968-1971 i 1981-1984 i kadencję w Senacie RP 1989-1991. Wykładowca Uniwersytetu Wrocławskiego w latach 1992-1994, a od 1994 r. - Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego. Wykładał także w paryskiej École des Hautes Études en Sciences Sociales, w Collége de France i na rzymskim uniwersytecie La Sapienza. W latach 2006-2010 był wiceprezesem Polskiej Akademii Nauk. Jest członkiem zagranicznym Accademii Nazionale dei Lincei. Jego najważniejsze publikacje historyczne to: "Organizacja gospodarcza państwa piastowskiego" (1975, 2000), "La transizione dall'antichitè al feudalesimo" (1978), "Chłopi w monarchii wczesnopiastowskiej" (1978).
[Wydawnictwo Iskry, 2004]