Książka: Imię róży

Czytałam już kiedyś tę wspaniałą powieść i bardzo mnie w niej wtedy urzekła intryga, sceneria i akcja. Tym razem sięgnęłam do niej dla aksamitnego głosu pana Gosztyły i delektowałam się nią bardzo powoli, bo miesiąc. Akcja i błyskotliwy Wilhelm byli wspaniali, ale tym razem interpretowałam tę książkę inaczej, bo doszukałam się w niej opowieści o średniowieczu, a raczej dyskusji o średniowieczu. Klasztor z opowieści był minizwierciadłem średniowiecza z tymi wszystkimi sprzecznościami tej epoki. W...

Jutrznia Anno Domini 1327. Europę spowija niespokojna mgła Medium Aevum. Znajdujemy się w północnych Włoszech, w ortodoksyjnym opactwie benedyktyńskim, do którego przybywają nowicjusz Adso z Melku oraz jego mistrz, minoryta, Wilhelm z Baskerville. Opactwo kryje wiele tajemnic, ale najbardziej zagadkowa zdaje się być biblioteka, której woluminy spędzają sen z powiek niejednemu mnichowi. Lauda Burzliwe wydarzenia na tle religijnym oraz politycznym na trwałe zmąciły ład w Europie. Wszak kró...

Są książki, które srodze zawodzą czytelnika, bo nie dają mu tego, czego się spodziewał i na co liczył. Są też książki, które go miło zaskakują, kiedy bez większych nadziei, być może nawet z lekkim sceptycyzmem podchodził do lektury, a po wszystkim zostaje konkluzja, że było lepiej, niż wcześniej zakładał. Wreszcie są książki kropka w kropkę odpowiadające jego wyobrażeniom i dokładnie takie, jakich się spodziewał. Myślę sobie teraz, że ten uniwersalny (i nie oszukujmy się – mało odkrywczy) podzia...

O tej książce słyszał chyba każdy. Podobnie zresztą jak o autorze. Ja dość długo zabierałam się do jej przeczytania. Znam Eco przede wszystkim jako autora „Dzieła otwartego”. I chyba wolę, by tak pozostało... Zdecydowanie nie należę do grona zachwycających się tą powieścią. Ale do rzeczy. „Imię róży” opowiada historię pewnego średniowiecznego opactwa i przybliża codzienność żyjących tam mnichów. Jednakże to tylko tło. Rdzeń stanowi bowiem wątek kryminalny. Pewnego dnia w opactwie zamordowany ...

Właśnie skończyłem czytać książkę i póki mam w pamięci jej główne przesłania, spróbuję przelać je na cyfrowe bity tekstu. Uprzedzam cię czytelniku, że znajdują się w poniższej recenzji fragmenty, które zdradzają mogą treść książki... O wartości książki świadczy jej bogate przesłanie, które nie wynika z samej akcji, oraz liczne wieloznaczności i umiejscowienie u schyłku średniowiecza. Fabuła jest tylko pretekstem do własnych rozważań filozoficznych i teologicznych. Autor, jak sam wspomina, umi...

Powieść napisana przez włoskiego profesora semiologii w roku 1980, zaś po 7 latach przedstawiona polskim czytelnikom, stała się rychło i niespodziewanie wielkim sukcesem wydawniczym. Zdawałoby się, że temat średniowiecza na zawsze pozostanie skojarzony z romantycznymi, naiwnymi powieściami, jak "Ivanhoe" Scotta czy "Katedra Marii Panny w Paryżu" Hugo, że temat został wyeksploatowany, jest nieciekawy, nieaktualny. Dzieło Eco, zaliczane do nurtu postmodernistycznego, przynosi nowe, świeże spojrzen...

Na początku muszę się przyznać, że nie pierwszy raz sięgam po tę powieść. Kilka lat temu wypożyczyłam ją z biblioteki zgodnie z przekonaniem, że arcydzieła literatury światowej należy znać. Zdania nie zmieniłam do dziś, ale wtedy "Imienia róży" nie udało mi się ukończyć. Pamiętam, że biblioteka upominała się już kilkakrotnie o zwrot, a nade mną, niczym gradowe chmury, wisiały przeróżne lektury obowiązkowe i egzaminy semestralne. Z ciężkim sercem i wyrzutami sumienia zwróciłam książkę, nie poznaj...

Powieść "Imię róży" trafiła w moje ręce zupełnie przypadkowo, jednak kiedy tylko skończyłam ją czytać, zrozumiałam, że od tej pory zagości na stałe w moim sercu. Autor już w pierwszym rozdziale zaskoczył mnie swoim doświadczeniem, wiedzą, a także zaangażowaniem, jakie musiał włożyć w napisanie czegoś tak mistrzowskiego. Dzieło to, w przeciwieństwie do wielu współczesnych pozycji literackich, zawiera wszystko, czego mogę sobie życzyć od literatury. Pełne odniesień historycznych, przemyśleń z ...

Po książkę Umberto Eco "Imię róży" sięgnąłem w liceum, gdyż była to lektura obowiązkowa. Spodziewałem się dość trudnej i męczącej książki, zwłaszcza gdy zobaczyłem, ile ma stron, ale moje obawy okazały się bezpodstawne. Jest to naprawdę wspaniała powieść, która przenosi czytelnika do średniowiecznego klasztoru, który nie jest wolny od intryg i zbrodni. Otóż do tego tajemniczego klasztoru przybywa franciszkanin wraz ze swym uczniem, gdyż ma się tu odbyć bardzo ważne spotkanie między przedstaw...

Powiedzieć, że "Imię róży" to świetna książka, to za mało. Jest to zdecydowaie najlepszy kryminał, jaki kiedykolwiek udało mi się przeczytać. Do lektury "Imienia..." przymierzałem się wielokrotnie. Zazwyczaj kończyło się tylko na chęci. Jednak raz udało mi się zmobilizować i nie żałuję tego. Dzięki tej lekturze dowiedziałem się, czym może być dobry kryminał. Jak może wyglądać zwodzenie czytelnika i zmuszanie do wysiłku intelektulnego - ale bynajmniej nie był to wysiłek męczący. Umberto Eco...

Pierwsze 2-3 rozdziały były dla mnie wsłuchiwaniem się w rytm tej książki. Nie jest to prosty utwór, ale wysiłek na pewno się opłaca. Momentami długie monologi mogą wydawać się troszkę nudne, choć zawierają bardzo ciekawe przemyślenia mnichów dotyczące otaczjącego ich świata. Bohater książki, młody mnich Adso, trafia wraz ze swoim mistrzem Wilhelmem do klasztoru, gdzie mają miejsce tajemnicze morderstwa. Rozpoczyna się śledztwo. Szybko okazuje się, że sprawa jest niezwykle trudna. Na dodatek...

Po "Imię róży" sięgnęłam przypadkiem. Babcia miała na półce. Wcześniej słyszałam różne opinie, a to że dużo nudnych opisów, albo że ogrom zawikłanych faktów historycznych. Postanowiłam sama przeczytać. Dzisiaj ogarnia mnie straszny smutek, że już ją skończyłam. Książka jest niesamowita. Czułam się, jakbym sama rozwiązywała zagadkę opactwa wraz z bratem Wilhelmem i jego bystrym uczniem Adso. Jakbym się znalazła w średniowieczu. Eco świetnie łączy wydarzenia w samym opactwie z tłem historycznym, t...

Książka przypadła mi do gustu. Pozwoliła znaleźć się w średniowiecznym opactwie i zgłębiać wszelkie jego sekrety z nowicjuszem - Adso. Jako że "wieki ciemne" zawsze leżały w kręgu epok, które mnie interesowały, to dużo wyciągnęłam z tej książki. Średniowiecze to chyba najbardziej zabobonny okres w historii ludzkości. Wszyscy wierzyli i bali się złych mocy, duchów, czarownic. Utożsamiali naturalne zjawiska fizyczne z działalnością diabła. Na pewno wiąże się to z niewiedzą tamtejszych ludzi. Dlate...

Bardzo dobra, nie tylko dla miłośników historii. Rzecz dzieje się w średniowiecznym klasztorze. Okazuje się że nawet w tak teoretycznie świętym miejscu wydarzyć się może niejedno. Braciszkowie ulegają pokusom ciała, żądzy władzy, żądzy wiedzy. Soczysty kryminał w doskonałym historyczno-filozoficznym opakowaniu.

To nie jest książka - to wehikuł czasu, który przenosi wprost w mroczną epokę średniowiecza, gdzie za cokolwiek można trafić prosto na stos. Prawie słyszy się dzwony zakonu i kroki kontemplujących (i nie tylko) mnichów... Trzyma w napięciu - ale pierwsze strony zapadną w serce głównie miłośnikom historii.

Książka, którą ciężko zacząc i przebrnąć przez pierwsze 100 stron, ale warto bo następne 300 są warte tego wysiłku! Polecam szczególnie jeśli ktoś nie ogladał filmu!

Rzecz dzieje się w 1327 roku. Do opactwa benedyktynów w północnych Włoszech przybywa angielski franciszkanin Wilhelm z Baskerville ze swym sekretarzem i uczniem, Adsem z Melk.

W starym, bogatym i szanowanym w Europie opactwie ma się odbyć ważne spotkanie o charakterze polityczno-religijnym, dotyczące kontrowersji na temat ubóstwa Jezusa Chrystusa.

Równolegle z tym wątkiem rozwija się wątek kryminalny. Tuż przed przybyciem Wilhelma w opactwie ginie w tajemniczych okolicznościach jeden z mnichów. Uczony i inteligentny Anglik prowadzi śledztwo, ale morderstwa się mnożą. Stopniowo okazuje się, że klucz do rozwiązania zagadki kryje się w bibliotece...


Umberto Eco (ur. 1932), profesor semiologii na uniwersytecie w Bolonii, oprócz wielu prac naukowych napisał cztery powieści. "Imię róży" (1980) jest pierwszą z nich.

[Państwowy Instytut Wydawniczy, 2002]

Kiedy pięliśmy się urwistą ścieżką, która wiła się wokół góry, zobaczyłem opactwo. Nie zadziwiły mnie mury, które opasywały je ze wszystkich stron, gdyż podobne widziałem w całym chrześcijańskim świecie, ale zdumienie wzbudziła bryła tego, co, jak się później dowiedziałem, nazywano Gmachem. Była to ośmiokątna, wyglądająca z oddalenia jak czworokąt (figura doskonała, wyrażająca trwałość i niedostępność państwa Boga), budowla, której ściany południowe wznosiły się na klasztornym płaskowyżu, podcza...

Sam autor w posłowiu pisze, że myli się ten, kto uważa "Imię róży" za kryminał. I ja się z tym zgadzam. Równie ciekawe są dysputy o dziejach ówczesnego Kościoła, a także dysputy filozoficzne i próby odnalezienia odpowiedzi na egzystencjalne pytania. Polecam.

Nagle jakaś wrzawa dobiegła naszych uszu od strony północnych drzwi. Zadałem sobie pytanie, jakże to się dzieje, że słudzy, gotując się do pracy, zakłócają w ten sposób święte obrzędy. W tym momencie weszli trzej świniarze z przerażeniem na twarzach, zbliżyli się do opata i szepnęli mu coś na ucho. Opat najprzód uspokoił ich gestem, jakby nie chciał przerywać nabożeństwa; ale wtargnęli inni słudzy, okrzyki stały się donioślejsze: "Tam jest człowiek, martwy człowiek!" - mówi ktoś, a inni: "To mni...