Książka: Po obu stronach muru: Wspomnienia z warszawskiego getta

W połowie czytania miałam dość (co nie znaczy, że nie zmęczyłam). Jestem w stanie zrozumieć rozgoryczenie autorki i olbrzymią traumę, jaką wyniosła z II wojny światowej, ale jej stosunek do Polaków pozostawia wiele do życzenia. Niemalże na każdej stronie można się spotkać z tym, jacy to Polacy pozostawali obojętni na los Żydów, albo jak pomagali hitlerowskim oprawcom. Od czasu do czasu znajdujemy wzmiankę, że, i owszem, byli też dobrzy Polacy, ale dominowała nienawiść lub obojętność. Nie spotkał...

Przez całą noc stałam przy oknie nieruchomo, w stanie graniczącym z szokiem. Żar bijący od pożaru palił mi twarz, dym gryzł w oczy, ale ja wpatrywałam się w płomienie trawiące getto. Nadszedł świt, straszliwie cichy i upiorny, ukazując wypalone skorupy domów i zwęglone ciała ofiar. Nagle jedno z tych ciał zaczęło się ruszać, powoli czołgając się na brzuchu, dopóki nie zniknęło w dymiących ruinach. Inni również dawali oznaki życia. Ale wróg czuwał. Rozległ się suchy terkot karabinu maszynowego - i wszystko znowu zamarło w bezruchu.

Słońce wstawało nad gettem. Ktoś zapukał do drzwi. Pośpiesznie odskoczyłam od okna. Pan Dubiel poszedł otworzyć drzwi. Do środka weszło dwóch niemieckich oficerów.
- Czy jest u was ktoś poza najbliższą rodziną?
- Nie. I nie ma u nas żadnych Żydów.
Ale Niemcy nawet nie raczyli przeszukać mieszkania, nie po to tu przyszli. Podeszli do okna i wyciągnęli aparaty fotograficzne.
- Byłoby to naprawdę dobre miejsce do robienia zdjęć - zauważył jeden - gdyby nie ten przeklęty pożar i dym.

[Wydawnictwo Jaworski, 2003]