Książka: Sonety do Laury

Francesco Petrarca (1304–1374), wielki włoski poeta, uczony i patriota, był dyplomatą, pracował jako prawnik na dworze papieskim w Awinionie. Pierwszy wielki humanista tamtych czasów, więcej cenił sam swoje utwory pisane po łacinie (poezje, dialogi, listy, traktaty), lecz sławę u potomnych zyskał dzięki twórczości w rodzimym języku.

Z włoskich utworów najbardziej znane są: „Trionfi” („Tryumfy”) i „Canzoniere” („Księga pieśni”) – jeden z najpiękniejszych zbiorów wierszy miłosnych w literaturze światowej.

Większą część „Canzoniere” stanowią „Sonety do Laury”, z których najcelniejsze wchodzą w skład niniejszej książki.

Sonety Petrarki odznaczają się doskonałością formy opartej na prowansalskich i dawniejszych włoskich wzorach. W formę tę poeta tchnął jednak własne odrębne życie, w kunsztownych wierszach uwiecznił prawdziwą tęsknotę i miłość, która zawładnęła nim od czasu, gdy pierwszy raz ujrzał Laurę, a przetrwać miała lat czterdzieści siedem.

Historia nie mówi dokładnie, kim była owa Laura. Według odległej relacji była córką langwedockiego szlachcica, poślubioną w osiemnastym roku życia markizowi Hugonowi de Sade. Gdy poeta zobaczył ją po raz pierwszy i pokochał, miała lat 19. Umarła na zarazę w 1347 roku.

Petrarca był pierwszym poetą tamtych czasów, który w ukochanej ujrzał i wielbił „piękność wyemancypowaną z symbolu” (F. de Sanctis). Uczucia swe wyraził z akcentami wzruszającej szczerości i stąd „... choć tak daleka od naszych czasów, miłość Petrarki jest w części miłością nas wszystkich, kiedy wzdychamy do kobiety, której nie możemy osiągnąć...” (G. Ortolani).

[tekst z obwoluty]

[Wydawnictwo Literackie, 1975]