Książka: Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną

Jestem pod wielkim wrażeniem debiutanckiej książki Masłowskiej! Po bardzo skrajnych odczuciach innych czytelników, od zachwytu po potrzebę przeżegnania się nad nią, podszedłem do niej z myślą, że albo przyłączę się do grona oklaskujących, albo opluwających Masłowską. Że nie będzie można pozostać wobec niej letnim, ocenić na 3. Tak lub nie. Jedynie ekstrema. I po przeczytaniu potwierdzam to moje założenie. "Wojna polsko-ruska" przedstawia świat dresiarzy, blokersów, tych grup, o których wcześ...

"Wojna polsko- ruska" kojarzyła mi się głównie z filmem z Borysem Szycem w roli głównej. Filmu nie dałem rady obejrzeć do końca, ale dał mi minimalny obraz tego, czego mogę się spodziewać się po książce. Jedno jest pewne. Obok Doroty Masłowskiej nie można przejść obojętnie. Albo się ją kocha, albo nienawidzi, nic pomiędzy. To moje drugie spotkanie z jej twórczością i już wiem, że należę do tej drugiej grupy. Jednak nie można zaprzeczyć, że dzięki kontrowersjom, które autorka wzbudza, stała się n...

Wychodziłem już pomału z wieku pacholęcego, kiedy po firmamencie naszej kultury przetoczyła się kometa w postaci niepozornej dziewczyny z Wejherowa. Dorocie Masłowskiej - bo tak się nazywa to zjawisko przyrody - nie dane było jednak szybko zgasnąć. Kilku starszych panów skwapliwie wykorzystało ognisty warkocz ciągnący się za nastolatką i podpaliło lont. Konsekwencją tych zabiegów była burza w mediach. Przez dłuższy czas kotłowało się po obu stronach. Admiratorzy celowali w formalne nowatorstwo "...

Mam wielki dylemat z panią Masłowską. Po przeczytaniu nadal nie wiem, czy to talent, czy badziewie totalne. Niewtajemniczonych uprzedzam, że pierwsze zetknięcie z lekturą szokuje – nikt przy zdrowych zmysłach tak nie pisze, nie używa takich form stylistycznych, nie robi tylu błędów językowych, bo to karalne (np. w szkole oceną niedostateczną). Ale Masłowska uparcie, prawie do końca, brnie w ten niezrozumiały świat własnych fantazji słownych i chwała temu, kto ją zrozumie. Narratorem jest S...

Wybieramy większe zło. O książce słyszałem dużo i pewnie dlatego jak wielu z was miałem co do niej wygórowane mniemanie. Na początku czytania myślałem, że po parunastu stronach odłożę ją i wezmę się za coś bardziej normalnego. Doszedłem jednak do końca i myślę, że warto było zapoznać się z tym eksperymentem. Oceniłem ją na 3, choć to może nienajlepsza nota, bo przeciętna, ale z jednej strony choć fabuła jest bardzo prosta i do opisania w jednym akapicie tekstu to jednak styl młodej pisarki je...

Do "Wojny polsko-ruskiej" nie można podejść bez emocji, zwłaszcza czytając i słysząc opinie czytelników wahające się od niepohamowanego zachwytu do skrajnej rozpaczy nad poziomem polskiej literatury współczesnej. Osobiście skłonna jestem raczej załamywać ręce. Masłowska wprowadza nas w świat przeciętnego polskiego blokowiska. Grupa młodych ludzi spędza czas pijąc, ćpając i uprawiając seks. Samo życie. Ale czy rzeczywiście takiego ukazania rzeczywistości oczekujemy od książki? Czy niezbędne są...

Dlaczego wojna polsko-ruska w tytule? Mam nadzieję, że to metafora mojego świata z początku lat dziewięćdziesiątych, a może i nawet przełomu z latami osiemdziesiątymi. Rzecz dzieje się wprawdzie już w XXI wieku, ale skojarzenie pozostaje. Pamiętam bazar w dwudziestokilkutysięcznym miasteczku i na nim Ruskich, krzyczących, brudnych, pijanych, cuchnących tanimi wschodnimi papierosami. Pośród nich my - młodzież, czasem również pijana, z tanimi papierosami w ustach. Oni w marnych dresach, my już w j...

Kilkanaście dni przed przeczytaniem książki natknąłem się, zupełnym przypadkiem, na wywiad z autorką. Następnie, podczas wizyty w bibliotece, zauważyłem ją (powieść) – również czystym trafem – wśród wyłożonych na ladzie pozycji. Nie miałem wyboru: uznałem to za niewątpliwy znak, aby zapoznać się w końcu z twórczością pisarki, wokół której powstał tak gigantyczny szum. Zacząłem czytać... Będąc już wcześniej pobieżnie poinformowany o wielce oryginalnym języku, przyjąłem tenże ze stoickim spokoj...

Jeśli to ma być odkrycie ostatnich lat, to bardzo słabo z polską literaturą. Według mnie książka jest bardzo mierna. Styl? Widziałem już kilka podobnych rzeczy, a taki język to ja codziennie słyszę. Jakby pan Świetlicki częściej wychodził na ulicę, to na pewno nie były tak zszkowany książką Masłowskiej. Historia w niej opowiedziana nie jest ciekawa. Książka to monolog Silnego - nieco zagubionego, inteligentnego i wrażliwego narkomana. Wszystko zaczyna się od chwili kiedy zostaje porzucony przez ...

Pamiętam, że kiedyś pisałem: "Masłowskiej czytać nie będę". Spowodowała to lektura jej "felietonów" w "Przekroju". Ponieważ jednak niedawno znów zagościła na grupie i wzbudziła troszkę emocji, postanowiłem się przekonać, w czym rzecz. Książka językowo średnia. Na początku, owszem, czyta się ładnie, eksperyment językowy jest, ale gdzieś od środka autorka przesadziła chyba z tym "rozpruwaniem, nicowaniem (...) języka" (jak to ujął pan Pilch) i to, co do tej pory było dla czytelnika przyswajalne...

Podejrzewam, że Masłowska jest ruskim szpiegiem. Książkę tę napisała po to, by bezkarnie poruszać się w naszej polskiej rzeczywistości i zmydlić nam, Polakom, oczy. Nigdy w życiu nie chciałbym się z nią osobiście spotkać, albowiem obawiam się, że wyssie ze mnie wszystko co najcenniejsze i na swój szpiegowsko-rosyjski sposób przetworzy dla siebie. Z drugiej jednak strony jeżeli chodzi o książkę, to jestem bardzo zadowolony. Tutaj nie nasuwa się pytanie, czy jest to proza kobieca czy męska. Jest to kawał lekko nadpsutego, literackiego mięsa i zdaje się, że warto było żyć 40 lat aby wreszcie coś tak interesującego przeczytać.

Marcin Świetlicki


Dorota Masłowska (ur. 1983 r.) - zdobywczyni nagród piśmienniczych w konkursach: miesięcznika "Twój Styl" - "Dzienniki Polek" (2000, Mont Blanc) oraz Złote Pióro Sopotu (2002, Waterman). Mieszka w Wejherowie.

[Wydawnictwo Lampa i Iskra Boża, Warszawa 2002]

Miałam tej pani nie czytać. Planowałam nie tykać tego typu literatury, trzymać się od niej z dala i w ogóle o niej nie myśleć. Potem przyszło mi do głowy, że może warto jednak "poznać terytorium wroga", przecież to anomalia na skalę krajową, szok i łamanie konwencji. Do wszelkich rewolucji warto podchodzić, choć lepiej jak pies do jeża. Przełamałam się i zapakowałam "Wojnę polsko-ruską pod flagą biało-czerwoną" do torebki na trasę PKP Warszawa Wschodnia - Stargard Szczeciński, by tym samym utrac...

Stanę w obronie Masłowskiej. Chyba każdy, niezależnie od własnych odczuć względem "Wojny polsko-ruskiej", przyzna, że jest to książka wybitna. Wybitna pod względem nie tyle rozgrywającej się w niej akcji, ile pod względem języka i formy. Jest to wręcz fenomen; takie dzieło bez wątpienia było po prostu potrzebne. Tekst zadziałał na mnie jak łyk świeżego powietrza po tygodniu spędzonym w saunie. Śmieszą mnie ludzie, którzy zarzucają Masłowskiej brak konsekwencji fabularnej i ogólnie krytykują "dzi...

Informacja o "pierwszej polskiej powieści dresiarskiej" zainteresowała mnie początkowo głównie z uwagi na miejsce zamieszkania autorki (Masłowska urodziła się w Wejherowie, ja się do Wejherowa sprowadziłem). Ale zaraz potem - zaintrygował mnie zgodny nieomal chór zachwytów nad literackim talentem i zmysłem obserwacyjnym młodziutkiej debiutanki. Kupiłem jeszcze ciepłe pierwsze wydanie, przeczytałem jednym tchem w intercity do Warszawy. Wciągnęło mnie autentycznie, już po kilku pierwszych stron...