Książka: Wypalanie traw

Apartheid, jego upadek oraz czasy nowego porządku oczami zwykłych i niezwykłych ludzi z różnych stron barykad, połączonych jedynie, wydawałoby się, miejscem zamieszkania - miasteczkiem Ventersdorp. Książkowo i myślami znów powracam do Afryki, do kontynentu początku. I znów - z Wojciechem Jagielskim. Czytałam już "Trębacza z Tembisy (...)", więc z tym większym entuzjazmem zabrałam się za "Wypalanie traw" wiedząc, że mogę spodziewać się reportażu o pięknej narracyjnej opowieści. I się nie zawio...

Książki Jagielskiego dotyczące Kaukazu połykałam w całości, na jednym wdechu. Dlatego kiedy przeszedł na stronę afrykańską, pomyślałam: wreszcie będzie to lekcja historii współczesnej Afryki dla mnie. Jednak okazało się, że nie jest tak łatwo. "Wypalanie traw" to książka czasochłonna, wymagająca stuprocentowej koncentracji i jasnego umysłu. Autor opowiada historię południowego zakątka Afryki od czasów holenderskich osiedleńców z XVII wieku, czyli Burów, do czasów przemian w Afryce, rewolucji spo...

Trudno wyobrazić sobie lepszą receptę na bestseller. Fantastyczny, znany autor z ustaloną pozycją na rynku, a przede wszystkim tematyka – apartheid, moment jego upadku, barwna historia Eugene'a Terre’Blanche’a – współczesnego Hitlera, rasisty i mordercy, który zakończył swój żywot ginąc z rąk tych, którymi całe życie gardził. A w tle tego wszystkiego życie, także to codzienne, Republiki Południowej Afryki – rejonu świata dla czytelnika znad Wisły niezwykle ciekawego, zagadkowego, na którego tema...

Bardzo dobrze, że mamy w Polsce takich ludzi, jak Wojciech Jagielski. „Wypalanie traw” jest pod wieloma względami książką znakomitą. Jest też książką, którą – jak sądzę – po prostu należy przeczytać. Historia zaczyna się od końca, od zamordowania „wodza” Eugène’a Terre’Blanche’a. Potrzeba trochę czasu i kolejnych stron książki, żeby zorientować się, kim są występujące w niej postaci, ale kiedy czytelnik wpadnie w pewien rytm i nabędzie inforamcji, zaczyna doceniać kunszt, z jakim napisana zos...

Mistrzowska opowieść, która na długo pozostaje w pamięci.


W zmasakrowanej twarzy białego farmera nie sposób rozpoznać budzącego paniczny strach Eugène'a Terre'Blanche'a. Czarnoskórzy zabójcy nie próbują uciekać. Sami dzwonią na policję. Wymierzyli tylko sprawiedliwość.

Koniec obłędnego systemu rasowej segregacji. Biali oddali władzę czarnoskórej większości. Ale nie w rodzinnym miasteczku zapatrzonego w Hitlera Terre'Blanche'a. Samozwańczego generała nie obowiązują rządowe umowy podpisane przez zdrajców. W Ventersdorp wszystko ma pozostać zgodnie z boskim planem. Osobno biali Burowie, osobno czarni, osobno potomkowie Anglików.


Zmysł obserwacji i mistrzostwo pióra Wojciecha Jagielskiego zamienia tu i teraz mieszkańców południowoafrykańskiego miasteczka w uniwersalną opowieść o rozczarowaniu, jakie niesie z sobą każda wielka społeczna rewolucja.

[Wydawnictwo Znak, 2012]

Nigdy wcześniej żaden biały mu nie usługiwał, nie wykonywał jego poleceń, nie pytał o pozwolenie. Kiedyś o tym marzył, a teraz poczuł się skrępowany, gdy sekretarka cicho zapukała do drzwi jego gabinetu, a zaproszona do środka zapytała, czy życzy sobie kawę czy herbatę. Poprosił o kawę. – Białą czy czarną? Zaskoczyła go tym pytaniem. A zaraz potem przyszło mu do głowy, czy nie była to przypadkiem jakaś aluzja. W tamtych czasach pytanie o kolor kawy mogło mieć polityczny podtekst. – Poproszę b...