Książka: Zaraza

Spisana w kilka lat po wydarzeniu, o którym mało kto już pamięta i wznowiona po ponad pół wieku, ta reporterska opowieść może się wydać dzisiejszemu czytelnikowi bardzo egzotyczna; ze względu nawet nie na sam przedmiot relacji – bo choć ospę już ze świata wykorzeniono, lukę po niej wypełniły inne paskudne wirusy, jak świńska grypa czy ebola – lecz na realia, trudne do wyobrażenia dla kogoś, kto większości życia nie spędził w PRL-u. Pewne rzeczy są zasadniczo niezmienne: ludzki lęk przed czym...

Zamknięte miasto. Kursujące nocami karetki. Mieszkańcy porywani przez ludzi w ciężkich, gumowych kombinezonach z maskami na twarzach.

To nie scenariusz filmu science fiction, ale fabuła "Zarazy" – reporterskiej opowieści o epidemii ospy, która wybuchła we Wrocławiu w czasach, gdy większość lekarzy nie pamiętała już nawet, jak wyglądają objawy tej choroby. Przez dwa miesiące 1963 roku nikt nie mógł wjechać do miasta ani go opuścić, ogromna część mieszkańców leżała w tworzonych naprędce izolatoriach. Dzięki skuteczności ówczesnej propagandy i cenzury do dzisiaj mało znamy ten epizod naszej współczesnej historii.

Jerzy Ambroziewicz napisał opowieść faktu na miarę mistrza tego gatunku Normana Mailera. "Czujemy narastanie grozy" – pisano o książce. Jednak jest to nie tylko historia epidemii we Wrocławiu, ale również studium psychologiczne społeczności w obliczu zagrożenia. Wtargnięcie choroby zmieniło ludzi i panujące między nimi stosunki. Wrocławskie zdarzenia ułożyły się w reporterską wersję "Dżumy".

[Dowody na Istnienie, 2016]