Książka: Łowca snów

"Łowcę snów" wziąłem w ciemno. Nie miałem pojęcia, o czym jest ta powieść ani nie znałem opinii o niej. Leżała sobie samotnie w bibliotece, więc grzechem byłoby jej nie zabrać. W końcu to King, a ja zamierzam przeczytać jak najwięcej jego utworów. Czwórka przyjaciół pochodząca z Derry w stanie Maine - Henry, Beaver, Jonesy i Pete - ma zwyczaj raz w roku w listopadzie spotykać się w chacie należącej do Beavera, by zapolować. Tym razem jak zwykle wszystko przebiega względnie pomyślnie, mimo nie...

King jest Mistrzem, o tym każdy wie, a zasłużonego tytułu nic mu nie odbierze... nawet tak kiepska książka, jak "Łowca snów". Z "Łowcą snów" jest jak z wciągnięciem się w południowoamerykański serial: wielowątkowy, rozbudowany, pełen dygresji i wątków pobocznych, ale niekoniecznie wartościowy. Momentami zdajesz sobie z tego sprawę, ale za daleko zaszedłeś, żeby się wycofać. Czysta ciekawość tego, co będzie dalej, przeważa nad znużeniem i irytacją. Do czasu. Po finale zrozumiesz, że dałeś się...

Czterej kilkunastoletni chłopcy zrobili kiedyś coś wspaniałego, coś wielkiego i dobrego - coś, co odmieniło ich zycie. Połączeni telepatyczną więzią kroczyli prze lata róznymi ścieżkami, które jednak w końcu doprowadziły ich do drewnianego domku w środku lasu. Tam ich drogi musiały się rozejść: niektórych czekała śmierć, niektórych zaś los znacznie gorszy od śmierci: ucieczka w głąb własnego umysłu przed bezwzględnym drapieżnikiem, nie znającym litości przeciwnikiem, początkowo nieludzkim i tym groźniejszym, im bardziej upodabniał się do człowieka. Uwolnić ich od tego koszmaru mógł tylko ten piąty, ten, który kiedyś pomógł im wznieść się ponad przeciętność, który połączył ich na długie lata, który znacznie więcej dawał niż brał - prawdziwy łowca snów...

[Prószyński i S-ka, W-wa, 2001]