Książka: Poszarpane granie

Przepiękne... Nie sądziłam, że książka tego rodzaju może mi się tak spodobać. Lubię co prawda fantasy (ale Szostak tworzy fantasy dziwne, nietypowe, bez krwi i potworów, bez magii prawie, baśniowe...), ale do filozofii nic do tej pory nie było w stanie mnie przekonać. Ot, uraz jakiś, pogłębiony jeszcze niedawnym egzaminem. A przecież książki Szostaka są bardzo filozoficzne. Niewiele się w nich dzieje, akcja toczy się leniwie jak wody szeroko rozlanej rzeki. Tradycyjna narracja zastąpiona zost...

Jak wiadomo, czarty własnych dusz nie mają, dlatego są na ludzkie bardzo łase. Latały więc po Smoczogórach na skrzydłach wichrów i srodze ludzi prześladowały, dusze im wykradając. Najgorzej zaś działo się w Jasionce, która leżała blisko Czartaka, siedziby kusicieli.

Czarty były podstępne i każdego górala podchodziły inaczej. Juhas Koreda spotkał swojego na łące, tuż po przebudzeniu z popołudniowej drzemki - a był to czart nudy, uprzykrzenia i gnuśności. Odtąd młodemu góralowi wszystko zbrzydło. Chciał się nawet obwiesić z tego nieszczęścia. Ale jak sobie pomyślał, ile rzeczy musiałby zrobić, by do tego obwieszenia doszło, to machał ręką i znów zastygał na progu. Tymczasem pośrodku zimy na znękaną Jasionkę spadło nowe zło - potężna kurniawa, po której ludzie zaczęli tracić pamięć. Wtedy właśnie na prośbę przybranej matki Koreda postanowił zmierzyć się ze swym czartem i wyruszyć do królestwa dziwożon, aby ocalić Jasionkę od zagłady.

Wit Szostak tworzy filozoficzną baśń o rzeczach najbardziej istotnych, czerpiąc z tradycji młodopolskiej oraz prastarej obrzędowej kultury gór, w szczególności legend huculskich. Opisuje społeczności głęboko zanurzone w mit i magiczne pojmowanie rzeczywistości oraz świat, w którym tradycja nie została jeszcze spisana i funkcjonuje w baśniach, opowieściach i pieśniach.

[Agencja Wydawnicza Runa, 2004]