Książka: Lapidarium V

Dojrzała relacja na temat otaczającej nas globalizacji i jej zagrożeń. Pisarz odchodzi od akcji, dialogów na rzecz sprawozdań z zasłyszanych i zaobserwowanych przez siebie faktów. Skrótowość i epizodyczność tekstu świadczy o wyjściu w stronę czytelnika, który ma sam wyrabiać sobie zdanie o świecie. Kapuściński nie podaje gotowych recept, jak uzdrowić naszą planetę i jej zagubionych mieszkańców. Wymaga od odbiorcy aktywnej postawy myśliciela, który zdobędzie się na własne wnioski i będzie dalej s...

Dla mnie - rewelacja. Nie chciałabym oceniać, recenzować "Lapidariów" oddzielnie, ale wszystkie części potraktować jako całość - ze względu na treść i formę. Urywki myśli, fragmenty pamiętnika pozwalają nie tyle poznać przygody autora, ile dowiedzieć się, jaką jest osobą. A jest jeszcze ciekawszy, wrażliwszy, bardziej zaskakujący, niż można byłoby przypuszczać. Bardzo osobiste.

Lapidarium to miejsce (skwer w mieście, dziedziniec w zamku, patio w muzeum), gdzie składa się znalezione kamienie, szczątki rzeźb i fragmenty budowli – a to odłamek tułowia albo ręki, a to kawałek gzymsu czy kolumny, słowem, rzeczy będące częścią nie istniejącej (już, jeszcze, nigdy) całości i z którymi nie wiadomo, co robić. Może pozostaną jako świadectwo czasu przeszłego, jako ślad prób, jako znaki? A może w naszym świecie, już tak rozrośniętym, tak ogromnym, a zarazem coraz bardziej chaotycznym i trudnym do objęcia, do uporządkowania, wszystko zmierza w stronę wielkiego collage’u, w stronę luźnego zbioru fragmentów, a więc – właśnie w stronę lapidarium?

Ryszard Kapuściński

[Czytelnik, 2003]

2001 Ósmego sierpnia. Rano, idąc przez park, po raz pierwszy poczułem, że zbliża się jesień. Jeszcze nie było żadnych widocznych oznak - ani mgieł nad ziemią, ani żółci na drzewach. A jednak w powietrzu czuło się jakiś odcień chłodu, a także była w nim tak charakterystyczna dla wczesnojesiennych poranków świetlistość. Jesień. Niedługo zaczną spadać kasztany. W parku wycięli ogromną, rozłożystą lipę, pień pokroili na grube plastry, plastry pokawałkowali na ciężkie polana. Co było żywą, strz...