Książka: Czas pogardy

Spektakularnie i porywająco. Właściwie cały tom jest wstępem do kolejnych, w których zostaną wyjaśnione tajemnice zawarte w "Czasie pogardy", a jest co wyjaśniać. Sapkowski zasiał w czytelniku wiele wątpliwości. Rzucił głównych bohaterów daleko od siebie. Minie dużo czasu, kiedy ponownie się odnajdą. Lecz wszyscy będą zmienieni przez ciężkie doświadczenie wojny, intryg i podłości ludzkiej. Właśnie pogardy, jak przypomina nam tytuł i sam autor w kolejnych rozdziałach. Pogarda to, pogarda tamto, ....

"Czas pogardy" to czwarta już książka o przygodach wędrownego zabójcy potworów – mutanta wiedźmina Geralta z Rivii i druga niebędąca zbiorem opowiadań. Stanowi bezpośrednią kontynuację wydanej rok wcześniej "Krwi elfów". Geralt kontynuuje poszukiwania tajemniczego Rience’a, który prawie zabił jednego z jego przyjaciół i od jakiegoś czasu poszukuje Ciri – protegowanej wiedźmina. W tym celu udaje się do kogoś, kogo można nazwać prywatnym detektywem, a kto miał za zadanie zdobyć informacje o mag...

"Czas Pogardy" to godna wielkiego uznania kontynuacja sagi o wiedźminie Geralcie. Co prawda w tej części jest więcej o Cirilli, której pochodzenia nie będę zdradzać... Na wszelki wypadek, tak naprawdę tchórzę przed Nilfgaardczykami... :D W tej powieści dzieje się wiele wydarzeń, nie zawsze na korzyść bohaterów. Biedna Ciri ścigana jest przez Nilfgaardczyków, Geralt zostaje pobity... Koniec książki na pewno jest lepszy, niż koniec pierwszej części. Zachęcam do przeczytania książki najmo...

"Czas pogardy" – tom drugi sagi o Wiedźminie.

Nastał czas pogardy, czas miecza i topora, czas wilczej zamieci. Wśród wojennej zawieruchy znaleźli się Geralt, Yennefer i Ciri, ale każde z nich gdzie indziej. Ciri czuje się porzucona, zapomniana, musi sama borykać się z trudami wędrówki przez obcy kraj, w którym się znalazła.

Czy Wiedźmin, który szuka, odnajdzie swoje Przeznaczenie?

[superNOWA, 1995]

A myślałem już, że "chłodnym okiem" przenicuję kolejny tom tej sagi, tak znanej, że pisanie o niej wygląda na kokieterię. Jeżeli można pisać o "Czarnym obelisku" jako o raczej sympatycznej, takiej do śmiechu powieści, to można też kolejny raz próbować opowiedzieć o tym, co zostało opowiedziane. I znowu nastał czas pogardy, czas, który w tym chyba najbardziej dynamicznym tomie wielkiego zjawiska polskiej fantasy, jakim jest "Saga o wiedźminie", nie traci siły oddziaływania na wyobraźnię i nast...