Książka: Los powtórzony

Kolejna książka autora, którego jedni okrzyknęli wieszczem, a inni grafomanem specjalizującym się w wyciskaczach łez. Po przeczytaniu "Losu..." skłaniam się ku zdaniu tej drugiej frakcji, aczkolwiek z kilkoma zastrzeżeniami. Nie można z pewnością zarzucić prozie pana Janusza braku polotu. Jego książki są zgrabnie napisane i wciągają jak chodzenie po bagnach. Język i narracja, choć specyficzne, człowiekowi, który na co dzień obcuje z komputerami i Internetem nie powinny sprawić problemu. To ws...

Po "Los powtórzony" sięgnęłam znając inne pozycje Wiśniewskiego, "S@motność w Sieci" i "Intymną teorię względności". Jednakże podczas lektury "Losu..." coś mnie tknęło. Nie był to ciąg dalszy "S@motności...", straciłam poczucie głównego wątku. W pewnym momencie pojęłam - ten pomysł już był. Właśnie w "S@motności...". Internetowy flirt, mnóstwo dodatkowych opowiadań, sięganie do eksploracji wątków pobocznych. Tylko że o ile w "S@motności w Sieci" to zachwycało, wzruszało, gdyż było uzupełnieniem ...

Zupełnie nie rozumiem nagonki na Wiśniewskiego. Nie rozumiem też zarzutów, jakie się mu powszechnie stawia. Wiśniewski jest przecież autorem książek, które... przedstawiają otaczającą nas rzeczywistość. Historie w nich opisane zdarzają się na co dzień, większość z nich możemy odnieść do nas samych, do naszych znajomych, sąsiadów. Dialogi wyglądają, jakby autor zwyczajnie je podsłuchał, jeśli sam nie brał w nich udziału. Jego książki są bliższe literaturze faktu niż historiom zmyślonym, a zresztą...

W swojej konstrukcji "Los powtórzony" jest zbyt podobny do poprzedniej powieści autora. Mam tutaj na myśli nie tylko sposób poznania się bohaterów i niespełnienie ich związku, ale także liczne i obszerne wątki uboczne. W moim odczucie zbyt liczne i zbyt obszerne. Gdy na 163 stronie autor zaczyna opis życia i naukowej kariery Błażeja, to dopiero trzydzieści stron dalej wraca do Marcina i właściwej akcji powieści. Nawiasem mówiąc: większość tych opisów nijak się ma do opowiadanej historii życia Ma...

Z niecierpliwością czekałam na tę książkę. Po "Samotności w Sieci" i "Zespołach napięć" po prostu nie mogłam się doczekać następnej powieści Wiśniewskiego. Najpierw przeczytałam kilkunastostronicowy zwiastun książki i... już tego nie "czułam". Czytanie całej powieści miało zmienić moje odczucia. ale tylko je pogorszyło... A wszystko wygląda tak: Marcin - główny bohater powieści, samotny góral w średnim wieku - po śmierci matki, którą opiekował się od czasu jej wylewu, nie może się odnaleźć w ...

Ludzki los to nie tylko prosta suma wydarzeń w życiu człowieka. To przede wszystkim zapis stanów emocjonalnych - buntu wobec przeznaczenia, pogodzenia się z losem, rozpaczy wobec nieuchronności tego, co przed nami, ale także walki, aby się nie poddać. Ukazując galerię losów współczesnych Polaków, Janusz Wiśniewski stara się przedstawić i uzasadnić ich postawy wobec spraw najważniejszych: miłości, rodziny, cierpienia, nadziei, wierności, pożądania, uczciwości, przyjaźni, honoru i śmierci. Z typową dla siebie wrażliwością snuje niezwykłą historię dwojga ludzi, która tym razem jest opowieścią o poświęceniu i jego granicach w obliczu wyboru między miłością i samotnością. Tworząc współczesną sagę rodzinną, Wiśniewski pozostaje wierny znanej z „S@motności w Sieci” fascynacji wiedzą i mądrością - podgląda i analizuje świat z różnych perspektyw w poszukiwaniu odpowiedzi na najważniejsze jego zdaniem pytanie: Jak dobrze przeżyć raz dane nam życie?

Powieść „Los powtórzony” otrzymała nagrodę Witryna 2004 - złotą statuetkę przyznawaną przez księgarzy najlepszej książce za jej walory merytoryczne, literackie, poziom edytorski oraz przesłanki handlowe.

[Prószyński i S-ka, 2005]

Książka stylem podobna do "S@motności w Sieci", widać zamiłowanie autora do Internetu, wynikające wyłącznie z nieśmiałości jego bohaterów i obawy przed starciem z rzeczywistością. Główny bohater, Marcin, typowy samotny facet po czterdziestce, który po rozczarowaniu miłosnym z młodzieńczych lat zdecydował się na kolejną próbę odnalezienia bratniej duszy. Charakterystyczne dla autora opisy wątków pobocznych i osób powodują, że książkę czyta się lekko i szybko.

Książka jest smutna, to fakt, ale ma w sobie to coś, co nie pozwala przestać jej czytać i staje się przez to niesamowita. Książka o życiu, można powiedzieć, każdego z nas, przeciętnego człowieka. Ukazuje nasze życie ze wszystkimi barwami. Nie tylko odcienie szarości, ale i tęczę, która nieraz pojawia się na niebie.