Książka: Czerwone i czarne

Recenzent: Jakub Janik Czy dobra klasyka nadal jest w cenie? Czy dzisiejszy czytelnik będzie w stanie zanurzyć się w powieści na wskroś XIX-wiecznej, nieomal modelowej dla swojej epoki? Na ile aktualne są stawiane przez dawną literaturę pytania i diagnozy społeczne? Na te i wiele innych pytań znajdziemy odpowiedź dzięki wydawnictwu MG, wznawiającemu dzieła starych mistrzów. Do ich grona bez wątpienia zalicza się Stendhal i jego powieść "Czerwone i czarne". Opowiada ona historię Juliana...

Na półce witamy jednego z tych autorów, którzy - jak to się ładnie mówi - wyprzedzali własne czasy. Nie mam pewności, choć wszystko wskazuje na to, że tak właśnie ze Stendhalem było, ale to akurat nic nowego, bo takich pisarzy niedocenianych za życia było już tylu, co w mojej skrzynce pocztowej piętrzących się ulotek zachęcających do wzięcia kolejnych kredytów i pożyczek. To w jakimś sensie zniechęcające, tak nie zdążyć doczekać się zasłużonej pisarsko sławy, ale z drugiej strony zarazem pociesz...

Recenzent: Jerzy Lengauer [Uprzedzam, że zdradzam elementy istotne dla rozwoju akcji.] Musiało upłynąć ponad sto pięćdziesiąt lat od powstania wpisanej przez Kościół katolicki do Indeksu Ksiąg Zakazanych powieści „Czerwone i czarne”, a jeszcze więcej od opisanego przez Stendhala odczucia słabości ogarniającego człowieka obcującego ze sztuką, żeby świat zaczął się posługiwać terminem „syndrom Stendhala”. Zapoznając się nawet z krótką notką na ten temat, czytelnik „Pustelni parmeńskiej...

Recenzent: Olaf Pajączkowski Pozwolę sobie zacytować kultowe już słowa i stwierdzić, że „z pewną taką nieśmiałością” podchodzę do „Czerwonego i czarnego”. Oto bowiem recenzuję dzieło jednego z Wielkich. Dzieło, o którym pisano już wiele razy w przeszłości – głównie pochlebnie. Pierwsza powieść psychologiczna z prawdziwego zdarzenia (albo jedna z pierwszych). Arcydzieło literatury. Nawet tekst z okładki upewnia niezorientowanych, że jest to „najsłynniejsza powieść Stendhala”[1]. Ten ut...

Uwaga: Uprzedzam, że w recenzji zdradzam istotne szczegóły i zakończenie książki. Do napisania ksiażki "Czerwone i czarne" zainspirowało autora autentyczne wydarzenie - w roku 1827 student seminarium, Berthet, zabił swoją kochankę, panią Michoud, która próbowała nie dopuścić do jego małżeństwa z panną Cordon. Fabuła powieści opiera się na odwiecznym schemacie - trójkącie miłosnym. Myliłby się jednak ten, kto sądziłby, że to kolejna XIX-wieczna rozromantyzowana francuska opowiastka. Ste...

Bardzo trudno przychodzi mi pisać recenzję dzieła Stendhala, które już dawno przestało być dla mnie tylko książką. Czytam to czasem lekko, po łebkach, czasem dokładnie – ale tylko wybrane fragmenty (bal i większość rozdziałów o Matyldzie). „Czerwone i czarne” jest napisane cudownie nierówno, z drwiną wobec bohaterów, zajmująco niekompetentnie – jak te cytaty na początkach rozdziałów, które czasami wydają się wręcz z a d o b r z e dopasowane – i rzeczywiście, przy pierwszym widnieje dopisek T...

Stendhal - Henri Beyle - urodził się w 1783 r. w Grenoble, umarł w Paryżu w 1842. (...) Jako człowiek i pisarz łączył Stendhal rewolucyjną tradycję jakobinów z bonapartyzmem, wolterowski racjonalizm i osiemnastowieczny sensualizm z romantycznym kultem namiętności i energii. Krytyk i eseista (m.in. "O miłości", "Racine i Szekspir"), powieściopisarz ("Lucjan Leuwen", "Pustelnia parmeńska" itd.), autor pism autobiograficznych ("Życie Henryka Brulard", "Dziennik" itd.), uważany dziś za najbardziej "współczesnego" z pisarzy XIX w., mistrz analizy psychologicznej, nie zdobył uznania za życia, a wiele jego dzieł zostało wydanych pośmiertnie.

"Czerwone i czarne" (1830) należy do najwybitniejszych powieści w literaturze światowej.

[Państwowy Instytut Wydawniczy, 1985]

Julian jest postacią bardzo problematyczną. Niektórzy próbują go zaszufladkować i jednoznacznie ocenić - był zły, bo... Ta postać jest bardzo złożona, trudna do oceny. Kluczem do zrozumienia jego postępowania są słowa autora o zwierciadle. Nie możemy mieć pretensji, że Julian tak się zachowuje, gdyż on jest w pewnym sensie tym zwierciadłem, które odbija i "lazur nieba i błoto przydrożnej kałuży"*. Dostosowuje się do świata, w którym żyje - to on narzuca mu reguły gry. --- * Stendhal, "Cze...

Czerwone i czarne to kolory szat, które musiał przywdziać nie posiadający niczego człowiek, aby w dobie Francji ponapoleońskiej móc do czegokolwiek dojść. Wbrew pozorom, powieść ta nie jest pochwałą karierowiczostwa, a przestrogą przed zaślepieniem ambicją. Zbyt wiele tracimy, nie ciesząc się chwilą, gdy trwa, tracimy ją bezpowrotnie. Gardziłam Sorelem za zimną ambicję, za niestrudzone podążanie drogą do celu, by z końcem pokochać tę postać tragiczną za to, że uległ - nie ambicji, lecz so...