Książka: Matka Ryżu

Każdy nałogowy czytelnik na pewno zna ten moment. Przypadkiem trafia na jakiś tytuł, który absolutnie nic mu nie mówi. Żadnych poleceń – zwykły splot kroków (w bibliotece czy w księgarni). A później zaczyna ona fascynować, z każdą stroną coraz bardziej. Nie można się od niej oderwać, odkrywając coraz to nowe sekrety. Aż po ostatnich słowach już się wie: ten tytuł zapamięta się na długo; to dzięki takim powieściom świat staje się lepszy; to dzięki nim ma się ochotę na dalsze poszukiwania książki ...

Pierwsze, co przychodzi mi na myśl jako określenie tej książki, to jej osobliwość. Może to dziwne, ale w książce tej ukryta jest moc. Czy jest to moc duchów zmarłych przodków, moc magii czy moc głównej bohaterki Lakszmi, trudno powiedzieć. Ta moc pociąga w głąb mrocznych sekretów rodziny. Życie członków rodziny podporządkowane jest magii, która i tak na koniec zwycięża w postaci figurki Kuan-in. W powieści przedstawione są wspomnienia rodziny Lakszmi. Lakszmi - założycielka rodu - jest ...

Skąd u malezyjskiej emigrantki zamieszkałej w Londynie słowiańsko brzmiące nazwisko, nie wiadomo; z pewnością jednak i klimat, i realia jej powieści odległe są od współczesnej Europy o przysłowiowe lata świetlne. Akcja rozpoczyna się bowiem na Cejlonie w roku 1930, gdy 14-letnia Hinduska Lakszmi zostaje wyswatana ze znacznie starszym od siebie wdowcem i wyjeżdża z nim na Malaje. Aja pochodzi z „lepszej kasty”, ale jest brzydki, niezamożny i niezaradny; mimo że przez całe lata ofiarowuje Laks...

Lakszmi, czternastoletnia Cejlonka, za namową swatki, zostaje wydana za mąż, rzekomo bardzo korzystnie, i wyjeżdża daleko od rodzinnego domu, na Malaje. Tam, obarczona mężem niezgułą i szóstką dzieci, boryka się z biedą i nieszczęściami, ale ta kobieta ma naturę tygrysicy i łatwo się nie poddaje. Jej jedyną radością są udane dzieci. Wkrótce staje się prawdziwą głową i ostoją rodziny, uosobieniem Matki Ryżu, jednej z najstarszych bogiń czczonych w południowo-wschodniej Azji, która zapewnia dostatek, powodzenie i szczęście rodziny. Tak widziały założycielkę rodu jej dzieci, wnuki, prawnuki i inni członkowie rodziny, powieść jest bowiem magnetofonowym zapisem ich wspomnień, doprowadzonym do wpółczesności.

[Świat Książki, 2003]

Dawno nie czytałam żadnej książki... mam ponad 30 lat. "Matkę Ryżu" dostałam zupełnie przypadkowo. Dosłownie pochłonęłam książkę... Nie wiem, czy to był mój głód czytelniczy, czy magia obrazów i zdarzeń, klimatu; to bylo niezapomniane doznanie. Jest to opowieść o dziewczynie... kobiecie potem, nie wiem, czy warto to wszystko opisać... czy lepiej (a na pewno lepiej) przeczytać. Nie jestem krytykiem literackim i nie mnie oceniać, ale wiem, że warto przeczytać.