Książka: African Psycho

Jak wybić się ponad przeciętność? Jak zaistnieć w świecie, w którym wiedzie się przewidywalne życie, które nie dało żadnej satysfakcji, w którym jest się tylko zwykłym mechanikiem samochodowym z kanciastym łbem, wielkimi dłońmi i traumatycznymi wspomnieniami z dzieciństwa i młodości? W jaki sposób efektownie dać o sobie znać, zwrócić na siebie uwagę, przerwać pasmo życiowych porażek i frustracji, stać się lepszym od innych? Jak nasrać na społeczeństwo, złamać wszelkie zasady, stać się sławnym i ...

W "African Psycho" jest wszystko, z czym stereotypowo kojarzy się Afryka: nędza, dzieci ulicy, przemoc, wiara w duchy. Repertorium dobrze znane, a jednak zupełnie inne: obśmiewane, skarykaturyzowane, sprowadzone do absurdu. Czy można śmiać się z wykluczenia, przemocy i biedy? Mabanckou pokazuje, że tak pod warunkiem, że zachowuje się także dystans do samego siebie. Narratora, który imaginuje sobie okrutne zbrodnie, niewiele przecież różni od pisarza wymyślającego coraz to nowe, czasem śmieszne, a czasem przerażające historie...


Alain Mabanckou urodził się w 1966 roku w Republice Konga. Wykłada literaturę na uniwersytecie w Los Angeles. Jest autorem 4 tomików poetyckich i powieści, za które zdobył wiele ważnych nagród, m.in.: Prix des Cinq Continents, Prix Renaudot.

W prozie Mabanckou widać predylekcję do bohaterów na pozór nieciekawych, żyjących gdzieś na marginesie wielkiego świata. Szemrani pijaczkowie, podstarzałe prostytutki, życiowe niedorajdy, niedoszli złoczyńcy - to im najchętniej udziela głosu. „Kiedy jestem w kinie, najbardziej ciekawią mnie drugoplanowe postaci. Myślę, że to właśnie jest prawdziwe życie. Lubię te pokiereszowane ludzkie historie, mam o nich więcej do powiedzenia. Wydaje mi się, że za tą marginalizacją kryje się radość życia. Oto, czego w nich szukam: przebłysku radości".


"Nie, żadna broń palna. Gdy pomyślę, że trzeba najpierw wycelować i samemu nie przerazić się huku... Jak miałbym wybrać taki sposób?"
fragment książki

"Ludzie zaczynają dostrzegać, że wyrafinowane morderstwo pod względem kompozycji potrzebuje czegoś więcej niż tylko dwóch durniów: zabijającego i zabijanego, a także noża, sakiewki oraz ciemnego zaułka. Panowie, za nieodzowne przedsięwzięcia w tej dziedzinie uważa się obecnie sporządzenie projektu ogólnego, rozplanowanie usytuowania poszczególnych osób, rozmieszczenie świateł i cieni, nastrój poetycki i grę uczuć".
Thomas de Quincey, "O morderstwie jako jednej ze sztuk pięknych", 1827 r., przeł. Mirosław Bielewicz

[Wydawnictwo Karakter, 2009]