Książka: Przeklinam rzekę czasu

Przed rokiem krytykowałem pierwszą wydaną w Polsce powieść Pettersona, obsypaną nagrodami książkę „Kradnąc konie”. Za nową powieść wziąłem się oczywiście z przekory. Autor przecież potrafi pisać, ale jakoś mdliło mnie przy lekturze „Kradnąc konie”. „Przeklinam rzekę czasu” to też książka bardzo statyczna, majestatyczna momentami i stonowana. Tylko że kiedy nie mamy już do czynienia z norweskim westernem, skandynawskimi upałami i innymi podobnymi dziwactwami, pisanie Pettersona broni się. Co więc...

Oslo, listopad 1989. Matka Arvida dowiaduje się, że ma raka. Tego samego dnia, zamieniwszy z mężem kilka zdawkowych słów, wyjeżdża do Danii. Do nadmorskiego miasta, z którego pochodzi. Nie wie, że jest to ostatni tydzień jej życia.

Arvid ma trzydzieści siedem lat. Jest w rozsypce. Nie może pozbierać myśli, z trudem wykonuje najprostsze czynności. Rozpada się jego małżeństwo.

Dowiedziawszy się o wyjeździe matki, Arvid rusza za nią. Nazajutrz rano, z butelką calvadosu w kieszeni, siada obok niej na wydmie.

Prawie ze sobą nie rozmawiają. Arvid wspomina. Ponury dom dziadka. Śmierć młodszego brata. Partię komunistyczną. Pracę w fabryce. I jasnowłosą dziewczynę w za krótkim niebieskim płaszczu.

Poruszająca historia, dotykająca podstawowych ludzkich doświadczeń.


"Przeklinam rzekę czasu" to najnowsza powieść Pettersona, przez norweskich krytyków jednogłośnie uznana za najlepszą książkę roku 2008.

[Wydawnictwo W.A.B., 2009]