Książka: Nie bierz do ust ręki umarlaka

Dana Kollmann przez 10 lat pracowała w laboratorium kryminalistycznym i postanowiła napisać o tym książkę. Zapewne na fali wielkiej popularności seriali z rodziny CSI udało się to wydać i stosunkowo szybko przełożyć na polski (książka z 2007 została wydana po naszemu w 2009). Autorka w kilku miejscach odcina się od serialowej rzeczywistości i stara się pokazać, jak bardzo faktyczna praca odbiega od obrazków z telewizji. Pewnie te uwagi są przydatne dla zauroczonych młodych ludzi, których cią...

Mrożące krew w żyłach, trzymające czytelnika w nieustannym napięciu, a nierzadko przezabawne historie z życia specjalisty kryminalistyka.

Odwrotnie niż w licznych, tak popularnych dziś serialach kryminalnych, autorka rezygnuje z efekciarstwa na rzecz prawdy, opowiadając, co faktycznie dzieje się za żółtą policyjną taśmą. Rzeczowo, bez ogródek, za to z ogromnym poczuciem humoru odkrywa przed czytelnikiem tajniki pracy na miejscu zbrodni, które na swój sposób okazuje się fascynującym miejscem. Objaśnia terminy takie jak rigor mortis, demonstruje sztukę pobierania odcisków linii papilarnych sztywniakowi na poboczu drogi, gorączkowo strząsa z siebie prysznic karaluchów po wejściu do domu, w którym zapanowała śmierć, tym samym rysując prawdziwy obraz pracy speca od kryminalistyki na linii frontu.

[Sonia Draga, 2009]

Duży plus za ukazanie pracy laboratorium kryminalistycznego "od środka". Książka z dużą dawką poczucia humoru, dzięki czemu nawet trup w zaawansowanym stanie rozkładu opisany jest w sposób akceptowalny dla wszystkich bez ryzyka zwrócenia obiadu. Chętnie przeczytałabym więcej takiej "prawdziwej" literatury. Po przeczytaniu poczułam, że zbliżyłam się do tematyki przedstawionej w książce, co było dla mnie wartością dodaną.