Wybór sześciu sztuk znanego reżysera i dramatopisarza, Macieja Wojtyszki. Oparte na biografiach wielkich artystów, są próbą określenia relacji sztuki i polityki, prawdy artystycznej i prawdy życiowej.
"Epilog. Widowisko z okresu Wielkiej Emigracji" oraz "Chryje z Polską" są ważnym głosem w dyskusji o polskości i postawach Polaków w przełomowych momentach historycznych. Bohaterami "Epilogu" są polscy Romantycy na paryskim bruku, skupieni wokół Adama Mickiewicza. Co jest wyższą powinnością – misja polityczna czy artystyczna, jak pogodzić skrzeczącą rzeczywistość z przywództwem dusz, jak uchronić szlachetność uczuć wobec przyziemnych namiętności? Na te pytania próbują znaleźć odpowiedzi Mickiewicz, Goszczyński, Zan, Słowacki, Celina Mickiewiczowa, Ksawera, a wreszcie – Towiański.
"Chryje z Polską" to rzecz o Stanisławie Wyspiańskim i jego wyborach politycznych. Osią dramatu jest autentyczne spotkanie Wyspiańskiego i Piłsudskiego, do którego doszło w Krakowie w przeddzień rewolucji 1905 roku. I tutaj mała codzienność zderza się z wielką Sprawą, i tutaj racje sztuki muszą się zmierzyć z racjami polityki.
Głęboko w politykę uwikłani są także bohaterowie dwóch innych sztuk Macieja Wojtyszki – Denis Diderot ("Semiramida"), intelektualny faworyt Katarzyny Wielkiej, oraz Michaił Bułhakow, pod koniec życia skazany na milczenie, bo naraził się Stalinowi i popadł w niełaskę. Obie sztuki są jednocześnie swoistą literacką dysputą z wielkimi dziełami Diderota i Bułhakowa – "Kubusiem Fatalistą" i "Mistrzem i Małgorzatą".
Dwa pozostałe dramaty historyczne są rozważaniem o relacjach sztuki i życia, są próbą odnalezienia punktów ich przenikania się i określenia etycznych granic prawdy artystycznej. Bohaterami "Krainy kłamczuchów" są – Petrarka, matka jego dzieci oraz – ta trzecia, zmitologizowana Laura, która wciąż między nimi jest, chociaż już dawno jej nie ma.
Zaś tytułowe "Grzechy starości" to opowieść o możliwym, choć historycznie nie potwierdzonym spotkaniu Rossiniego i Wagnera – dwóch artystów o skrajnie odmiennych charakterach i przeciwstawnych poglądach na sztukę.
Całości tomu dopełnia współczesna komedia ze sfer artystyczno-chłopskich, "Żelazna konstrukcja", obnażająca absurdy nadwiślańskiej rzeczywistości.
Błyskotliwy, skrzący się humorem dialog i świetnie zarysowane role sprawiają, że dramaty Macieja Wojtyszki są nie tylko doskonałym tworzywem teatralnym, lecz także frapującą lekturą.
[Ezop, 2005]