Książka: Godot i jego cień

„Koniec jest już w początku, a jednak brnie się dalej” Samuel Beckett, „Końcówka” Czym jest pisanie? Czym jest praca tłumacza? Czy fascynacja literaturą wielkiego pisarza może się stać „centralnym doświadczeniem życiowym”*, po którym nie jest się już tym, kim było się wcześniej? Dlaczego Uczeń, miast próbować przerosnąć Mistrza, postanawia pozostać w jego cieniu, poświęcając swą inwencję i talent w imię mało zaszczytnej, choć bez wątpienia znaczącej, służby dziełu swego mentora? Wokół tych...

Jeśli chodzi o "Godota i jego cień" - ogólnie rzecz biorąc, nie zawiodłem się. Po przeczytaniu tej książki byłem wręcz szczęśliwy, bo zobaczyłem Becketta, jakiego nie znałem. Dostrzegłem też bezmiar swojej niewiedzy. Wnikliwe analizy autora zawstydziły mnie, bo zrozumiałem, jak powierzchownie wejrzałem w treść sztuk i prozy wielkiego Samuela. Fascynacja autora, granicząca z szaleństwem, przejawiająca się w różnych wybiegach, by tylko zbliżyć się do Mistrza, bardzo mnie ujęła. Fragmenty humor...

„Godot i jego cień” to autobiograficzna opowieść o magii literatury i fascynacji osobą Samuela Becketta - jednego z najbardziej tajemniczych pisarzy XX wieku. Dla autora poetyckie dzieło tego „mistrza samotności i smutku” urasta do rangi mowy proroczej, która odmienia słuchacza i sprawia, że pojmuje sam siebie. Jest to historia olśnienia i wędrówki w ślad za człowiekiem, któremu się je zawdzięcza.

Madame była tworem fantazji, Beckett jest rzeczywisty. Narrator znów jak detektyw podąża tropem do celu: z Warszawy przez Nowy Jork i Londyn do Paryża, gdzie dochodzi do niezwykłego spotkania. Tym razem jednak stawką jest coś innego niż miłość. Odpowiedź na pytanie „jaki jest” sens życia.


„Niezwykła książka. Znawca, tłumacz i reżyser tekstów Samuela Becketta opowiada tu - z przejęciem, ale nie bez autoironii - o swojej fascynacji twórczością i postacią tego pisarza. Łączy skrupulatną i arcydociekliwą filologię interpretacyjną z filologią w źródłowym znaczeniu tego słowa - umiłowaniem swego przedmiotu. Pokazuje, jak obcowanie z wielką literaturą może stać się centralnym doświadczeniem życiowym i jakie tkwią w niej siły osobotwórcze. Jest pochwałą i uświetnieniem takiej literatury”.

Henryk Markiewicz

[Znak, 2009]