Książka: Kalendarz i klepsydra

Jestem młodym czytelnikiem. Co właściwie wiem o poprzedniej epoce, w której funkcjonował nasz naród? Co wiem o ludziach tworzących ówczesny system – i nie chodzi mi tutaj o elity, czy działającą nomenklaturę – tylko o ludzi przeciętnych, wkręconych w tryby nieznośnej historii i PRL-u? Wiem to, co opowiedzieli mi rodzice i, wstyd przyznać, politycy. Otóż wiem niewiele, a dysonans poznawczy będący reakcją na rzekę informacji spływającą z wszędobylskich mediów, dodatkowo zbija mnie z tropu. Na szc...

Dla mnie Konwicki jest Mistrzem. Jego autoironiczny, "nieśmiały", krytyczny sposób pisania, jego zaskakujące porównania, zabawne, ale jednocześnie brutalne... Jego swoboda w podejściu do pisania, Jego nagość przed czytelnikiem, to mnie urzeka.

Pierwsze wydanie "Kalendarza i klepsydry" Tadeusza Konwickiego ukazało się w "Czytelniku" w 1976 roku. W luźnej formie quasi-dziennika autor przywoływał epizody swojej nieprostej biografii: z nostalgią wspominał dzieciństwo na przedwojennej Wileńszczyźnie, dzielił się refleksjami nad literaturą i filmem, z satyrycznym zacięciem opisywał życie środowiska artystycznego w PRL, przytaczając wiele smacznych anegdot, pozwolił też, choć dyskretnie, zajrzeć w swoje życie prywatne.

Obecnie tak pisze o motywach, które kierowały nim, kiedy godził się na wydanie swego dzieła w zupełnie odmiennej rzeczywistości: "Przystałem na wznowienie »Kalendarza i klepsydry«, ponieważ miałem ochotę lekko ocenzurować moich cenzorów, którzy trzydzieści lat temu znęcali się nad tą książką. »Kalendarz i klepsydra« to moja rzeczywistość i mój ówczesny świat, uwarunkowany moim losem i moim charakterem. Wiem o tym, że nie wszystkim może się podobać. Jestem z natury poczciwy i dobroduszny. Dlatego chciałem w tej książce okazać trochę literackiej drapieżności, napadając na kilka niewinnych i czcigodnych osób. Wstydzę się i przepraszam".

[Wydawnictwo Czytelnik, 2005]