Książka: Kino Venus

W recenzji tej nie skupiam się na powieści jako na realizacji gatunku, jakim jest kryminał. W lekturze jakiejkolwiek interesuje mnie tematyka. Poruszane przez autora problemy, wątki, motywy niejednokrotnie lepiej i wyraziściej są realizowane w literaturze popularnej niż w tzw. dziełach. „Kino Venus” jest zamkniętą fabularną całością. I właściwie, taką mogłoby pozostać dla każdego czytelnika. Z drugiej strony, jest to kontynuacja przygód głównego bohatera, starszego porucznika Zygmunta „Zygi” Ma...

Oto historia wyszeptana przez umierający, rozbity projektor kina "Venus"...

Lata 30. XX wieku. Pod trędowatym dotykiem światowego kryzysu Lublin cierpi niczym żywa istota. W cieniu odrapanych kamienic, cuchnących zaułków, w podejrzanych spelunach załatwia się ciemne interesy, kwitnie prostytucja, a błysk ostrza w ręku apasza gasi nic nie warte żywoty. Ludzie stają się towarem...

Ale przecież są jeszcze oni... Mocni jak wypita w hotelu "Europejskim" filiżanka kawy z prądem, w której wspomniana kawa dodaje tylko koloru. Najlepsze gliny z Wydziału Śledczego w Lublinie wracają... I sami mają kłopoty...

Przeniesiony na stanowisko kierownika komisariatu w żydowskiej dzielnicy, Zyga Maciejewski wdziewa regulaminowy mundur i spędza dnie na przekładaniu papierów oraz rozpamiętywaniu zemsty zwierzchnika.

Tymczasem w szklistym spojrzeniu martwej młodziutkiej Żydówki kryje się wyjątkowo mroczny i odrażający sekret.

Zyga gubi trop. Potrzebuje wsparcia skrupulatnego i uporządkowanego Krafta, silnego jak tur twardziela Fałniewicza, a przede wszystkim amanta Zielnego, dla którego czy to dama, czy zwykła rynsztokowa zojne nie mają żadnych tajemnic. Bo Tadek dla spódniczki zrobi wszystko. No prawie - przecież nie zastrzeli Marszałka, kropnie co najwyżej wojewodę...

Dotknij poskręcanej taśmy z projektora kina "Venus". Dotknij kolejnej skrywanej przez Lublin tajemnicy...


[Wydawnictwo Red Horse, 2008]

Udany kryminał retro. Lublin, wczesne lata 30-te XX wieku. Intryga dobra. Świetny obraz miasta, społeczeństwa, czasów. Podoba mi się, jak pisze Wroński.