Książka: Piosenka o zależnościach i uzależnieniach

"Dla Dyckiego słowa zdają się być bardziej gestami niż określonymi sensami. Stąd swego rodzaju aktorski wymiar jego wierszy. Poeta używa języka tak, jakby coś pokazywał. Słowa wcale nie są przejrzyste – może właśnie to jest ich zaletą? Kłopot z Dyckim wynika często z naszych kłopotów z dosłownością, którą rezerwujemy dla wypowiedzi innego rodzaju. Tymczasem słowo jest u tego poety sprowadzone często do statusu rzeczy – to kolejna zależność wyróżniająca jego tomy poetyckie. I kiedy Dycki prosi o słowa («daj mi słowa» z wiersza I), to prosi też o możliwość uczestnictwa w świecie. Bo można być uzależnionym od świata i wciąż nie czuć się jego częścią".
Jacek Gutorow

"Jeśli Tkaczyszyn-Dycki pisze, że «istotą poezji jest nie tyle zasadność / co bezzasadność napomknień i powtórzeń», to, rzecz jasna, nie mamy powodu mu nie wierzyć. Bo właśnie «bezzasadność» pewnych powracających fraz w jego poezji robi wielkie wrażenie. Tłumaczy też, jak to się dzieje, że Tkaczyszyn, cały czas robiąc to samo i w taki sam sposób, uwodzi, niepokoi i ekscytuje. W «Piosence o zależnościach i uzależnieniach», po niezbyt udanych «Dziejach rodzin polskich», w których «zasadność» użytych słów odbierała im sporo uroku, znowu «bezzasadność napomknień» - uwodzicielska, olśniewająca - gra pierwsze skrzypce, a my staramy się uchwycić tego, co tak bardzo nie ma znaczenia, że aż staje się konieczne".
Anna Kałuża

[Biuro Literackie, 2009]