Książka: Patrz pod: Miłość

Od czego by tutaj zacząć? Przed chwilą właśnie napisałam do jednej z biblionetkowiczek, że nie wiem, czy napiszę tę recenzję – że boję się niemożności znalezienia odpowiednich słów. Postaram się jednak podzielić z Wami choć częścią tej wielkiej uczuciowej kotłowaniny, jaka teraz we mnie tkwi. „Patrz pod: Miłość” czyta się ciężko i, niestety, zabiera przez to dużo czasu. Choć tak do końca chyba nie jest to nawet wada; z niektórymi książkami trzeba po prostu przez chwilę pobyć, pożyć, przez jak...

Napisana w 1984 roku powieść składa się z czterech misternie powiązanych części. Pierwsza opowiada o dzisiejszym Izraelu, widzianym oczami dorastającego chłopca, Momika. Bohaterem drugiej części jest Bruno Schulz. Narrator przyjeżdża do Polski w okresie "Solidarności" w celu poszukiwania zaginionej powieści Schulza "Mesjasz". W tej części wyobraźnia Grosmana wznosi się na wyżyny, które każą stawiać go obok pisarzy tej miary, co Salman Rushdie czy Milan Kundera. Kolejna część powieści rozgrywa się w obozie koncentracyjnym podczas drugiej wojny światowej. Pisarz Anszel Wasserman, dziadek Momika, z tajemniczych powodów nie umiera w komorze gazowej. Jak sam mówi, najwyraźniej coś jest z nim nie w porządku. Książkę zamyka encyklopedia wyrażeń hebrajskich, stanowiąca kodę całości. Ostatnie zdanie: "O tak niewiele prosiliśmy: niech na świecie będzie jeden człowiek, który przeżyje życie od początku do końca, nie wiedząc nic o wojnie", nabrało nowego wyrazu w 2006 roku, kiedy syn Grosmana zginął w Libanie.

[Świat Książki, 2008]