Książka: Atramentowa śmierć

Długo i z niecierpliwością czekałam na "Atramentową śmierć". I wreszcie jest! Po raz kolejny trafiamy do świata stworzonego ze słów Fenoglia... Żmijogłowy wprawdzie nadal jest nieśmiertelny, ale rozkłada się żywcem. Przeróżni introligatorzy starają się naprawić księgę - bez skutku. Za Sójkę wyznaczono monstrualne nagrody. Tymczasem Mo wraz z Meggie i Resą ukrywają się w opuszczonej zagrodzie w lesie. Jednak Mortimer poczuwa się do swojej nowej roli i nie może bezczynnie patrzeć na niedolę Omb...

Gdy wrócisz, unicestwisz białe milczenie Pustej Księgi. Napełnisz ją słowami, nim nadejdzie wiosna. W przeciwnym razie dla ciebie zima nigdy się nie skończy i w zamian za Żmijogłowego zabiorę nie tylko twoje życie, ale i życie twojej córki, która pomogła ci sporządzić księgę. Zrozumiałeś Sójko? (...)
Przyjmujesz moje warunki? (...)
- Przyjmuję - powiedział Mo...


Od czasu niezwykłych wydarzeń opisanych w Atramentowej krwi, kiedy to opowieść" Atramentowe serce" w czarodziejski sposób wciągnęła Meggie, Mo i Smolipalucha na swoje karty, życie w Atramentowym Świecie stało się nie do zniesienia. Cień nadziei na odmianę złego losu pojawia się dopiero wtedy, gdy Mo zawiera niebezpieczny układ ze śmiercią.

[Wydawnictwo Egmont, 2008]

Mój tata powiedział mi kiedyś: "Są tylko dwa rodzaje książek: książki napisane ze smutku i książki napisane dla pieniędzy. Kiedy czyta się książkę, nie ma się wątpliwości, z którego jest rodzaju". Niestety, muszę przyznać, że chociaż C. Funke jest bardzo cenioną przeze mnie pisarką, "Atramentowa śmierć" niezmiernie mnie rozczarowała. Niemal czuło się celowe przedłużanie akcji i wprowadzanie kolejnych niepotrzebnych wątków. "Kontrakt był podpisany na trylogię, więc trzeba napisać wspaniałą ostat...

- Proszę cię Mo, zapytaj go! W głosie matki brzmiała bezdenna rozpacz. Najpierw Meggie myślała, że to tylko sen, jeden z tych okropnych snów rodem z mrocznej przeszłości. Ale gdy otworzyła oczy, głosy nie umilkły. Ostrożnie wyjrzała z namiotu: rodzice stali pod drzewami zaledwie kilka metrów dalej - dwa cienie majaczące w ciemnościach nocy. Dąb, o który opierał się Mo, był tak gruby, jak nie bywa to w innym świecie. Resa uczepiła się ramienia męża, jakby go chciała zmusić do słuchania. - Pami...