Właśnie tę książkę (pospołu z "Paragrafem 22") zabrałabym na bezludną wyspę - mam do niej tak osobisty stosunek i tak ją cenię.

Mamy tu do czynienia z opowieściami, które nie zawierają oceny twojego zachowania. Tu twoje błędy to coś, co po prostu się zdarza. Dlatego właśnie "Jak przestać..." przypomina mi rozmowę z prawdziwym przyjacielem. Dzięki tej książce zauważasz, że nie jesteś tym, który "znowu wszystko spier...". Że nie istnieją naokoło ciebie tylko wilki. Zobaczysz również, na jak wiele sposobów można sobie jednak jakoś poradzić - bo sposobów na zmartwienia ta książka przedstawia dziesiątki (i nie są to litanie znane z poradników typu "Krawaty wiąże, usuwa ciążę", gdzie znajdziesz suchy spis wszystkich frazesów tego świata - tylko przykłady konkretnych osób, podanych z imienia i nazwiska, co przemawia o wiele bardziej do człowieka) i po prostu nie ma mowy, żeby któryś z nich nie był jakby stworzony dla ciebie.

Książka ta ma w sobie ciepło, z jakim spotkasz się w "Smażonych zielonych pomidorach". Jest jak rozmowa z bliskim przyjacielem - bo nie oceni cię, tylko opisze ci, w co się wpakowałeś i to w taki sposób, że będziesz się śmiał ze swoich nawet najbardziej zawstydzających poczynań. Da ci inspirację, mimo że nie będzie ci niczego narzucał ani umoralniał. Dowiesz się, że nie tylko ty masz takie problemy, i że również inni nie radzą sobie z nimi, dokładnie jak ty. A rozwiązanie znaleźli przez kompletny przypadek, czasami w ostatniej chwili, czasami przez jakieś zdanie, a czasami to "stało się samo z siebie".

Jak to zwykle bywa: mam na tyle osobisty stosunek do tej książki, że nie potrafię o niej obiektywnie pisać. Nie widzę w niej żadnych wad. Mogłaby mieć 15.000 stron, a wciąż byłoby mi mało. I na koniec: pomogła mi w tylu sytuacjach kryzysowych, że mam do niej niemal "nabożny" stosunek (śmiech). Czyli swój cel jak najbardziej spełniła.