Mieszkam z mężem, córką, dwoma bokserami i papugą w wiejskim domu obrośniętym dzikim winem. Kiedyś mieszkałam w mieście, ale wszystko jest możliwe. Kiedyś zajmowałam się odczytywaniem średniowiecznych rękopisów. Potem zostałam dziennikarką i jestem nią do dzisiaj. Pracowałam w "Gazecie Wyborczej", a teraz w "Przekroju". Praca dziennikarska jest niewdzięczna, bo trzeba opisywać ludzi, a ludzie najczęściej uważają się za innych niż są, więc obrażają się na dziennikarzy i piszą sprostowania. Dlatego zaczęłam pisać książki. Może miałam też inne powody, ale pewien mądry człowiek powiedział mi, że nie należy się zastanawiać, dlaczego coś się robi, tylko to po prostu robić. No to po prostu opisałam historię Żółwika. Żółwik przynajmniej nie napisze sprostowania.

Magda Papuzińska


"To powieść przeznaczona raczej dla młodzieży, choć z pewnością sięgną po nią i dorośli. Jest prosta, spokojna i szlachetna, choć jej temat należy do tak zwanych drastycznych.
(…) Czyta się z coraz większym przejęciem, zaś tok najzwyklejszych, szarych i codziennych wydarzeń zapiera dech w piersiach (…).
Kartka po kartce ta prosta, czysta książka prowadzi nas w głąb ­– coraz dalej w głąb rzeczy.
Z wolna staje się jasne, że mamy do czynienia z czymś więcej niż powieść".

Małgorzata Musierowicz, "Tygodnik Powszechny"


[Wydawnictwo Akapit Press, 2003]